روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۵۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و قال له ايضا :

إِنَّ عَلَى بَابِي مَسْجِداً يَكُونُ فِيهِ قَوْمٌ‏ مُخَالِفُونَ‏ مُعَانِدُونَ فَهُمْ يُمْسُونَ فِي اَلصَّلاَةِ وَ أَنَا أُصَلِّي اَلْعَصْرَ ثُمَّ أَخْرُجُ فَأُصَلِّي مَعَهُمْ فَقَالَ أَ مَا تَرْضَى أَنْ تُحْسَبَ لَكَ بِأَرْبَعٍ وَ عِشْرِينَ صَلاَةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۶

و باز روايت كرده‏اند كه عبد اللَّه بن سنان به آن حضرت عليه السّلام گفت: بر در خانه من مسجدى است و جماعتى از مخالفان كه با اهل بيت عليهم السّلام يا شيعيان دشمنى مى‏ورزند در آن مسجد گرد مى‏آيند و نماز عصر را نزديك بغروب (چنان كه مذهب أبو حنيفه است) بجا مى‏آورند، و من نماز عصر را در اوّل وقت ميخوانم، آنگاه از خانه بيرون ميروم و باز با ايشان نيز از روى تقيّه نماز ميكنم، اين كار چگونه است؟ آن حضرت فرمود: آيا خشنود نمى‏شوى از اينكه ثواب بيست و چهار نماز برايت منظور گردد؟ (يعنى ثواب بيست و چهار نماز، كه با اصل بيست و پنج نماز مى‏شود و همان ثواب مقرّر براى نماز جماعت باشد).