روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۹۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن ابن فضال عن ابن بكير عن عبيد بن زراره قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ يَكْفُرْ بِالْإِيمََانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ‏ فَقَالَ مَنْ تَرَكَ اَلْعَمَلَ اَلَّذِي أَقَرَّ بِهِ قُلْتُ فَمَا مَوْضِعُ‏ تَرْكِ اَلْعَمَلِ حَتَّى يَدَعَهُ أَجْمَعَ قَالَ مِنْهُ اَلَّذِي يَدَعُ اَلصَّلاَةَ مُتَعَمِّداً لاَ مِنْ سُكْرٍ وَ لاَ مِنْ عِلَّةٍ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۰۳

از عبيد بن زراره، گويد: پرسيدم از امام صادق (ع) از تفسير قول خدا عز و جل (۵ سوره مائده): «هر كه كفر ورزد به ايمان محققاً عملش سقوط كند» در پاسخ فرمود: مقصود، كسى است كه ترك كرده است عملى را كه بدان اقرار و اعتراف داشته، گفتم: زمينه ترك عمل چيست؟ همه آن را وانهد و از دست بدهد؟ فرمود: از آن است آن كسى كه عمداً بى‏اينكه مست باشد و يا عملى در ميان نباشد را وانهد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۹۹

عبيد بن زراره گويد: از حضرت صادق عليه السلام از تفسير گفتار خداى عز و جل پرسيدم كه فرمايد: «و آنكه كفر ورزد بايمان همانا كردارش تباه شده است» (سوره مائده آيه ۵) فرمود: مقصود آن كسى است كه كردارى كه بآن اقرار و اعتراف كرده ترك كند، عرضكردم: مرتبه ترك آن عمل چيست؟ همه آن را وانهد؟ فرمود از آنست كسى كه عمدا نماز را ترك كند بدون اينكه مست باشد و يا علتى داشته باشد،

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۱۲۹

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن فضّال، از ابن بكير، از عبيد بن زراره روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى عز و جل: «وَ مَنْ يَكْفُرْ بِالْإِيمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ» «۱». فرمود كه: «يعنى كسى كه ترك كند عملى را كه به آن اقرار كرده است». عرض كردم كه: پس چيست موضع ترك عمل، تا آنكه همه آن را وا گذارد؟ فرمود كه: «از جمله آنها، كسى است كه نماز را ترك مى‏كند متعمّدانه، از روى مستى، و نه از علّتى كه داشته باشد». __________________________________________________

(۱). مائده، ۵.