روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۰۷۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار عن ابن فضال عن علي بن عقبه عن ابيه عن ميسر قال :

ذُكِرَ اَلْغَضَبُ عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ فَقَالَ إِنَّ اَلرَّجُلَ لَيَغْضَبُ فَمَا يَرْضَى أَبَداً حَتَّى يَدْخُلَ اَلنَّارَ فَأَيُّمَا رَجُلٍ‏ غَضِبَ عَلَى قَوْمٍ وَ هُوَ قَائِمٌ فَلْيَجْلِسْ مِنْ فَوْرِهِ‏ ذَلِكَ فَإِنَّهُ سَيَذْهَبُ عَنْهُ رِجْزُ اَلشَّيْطَانِ وَ أَيُّمَا رَجُلٍ غَضِبَ عَلَى ذِي رَحِمَ فَلْيَدْنُ مِنْهُ‏ فَلْيَمَسَّهُ فَإِنَّ اَلرَّحِمَ إِذَا مُسَّتْ‏ سَكَنَتْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۹۹

از ميسر، گفت: نزد امام باقر (ع) نام خشم را بردند، پس فرمود: مردى به خشم آيد و خشنود نگردد تا به دوزخ درآيد، هر مردى به خشم آمد بر مردمى و ايستاده است، زود بنشيند كه اين پليدى شيطان از او برود، و هر مردى بر خويشاوندى خشم كرد، به او نزديك شود و خود را به او بسابد، زيرا چون رحم سائيده شود، آرام گردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۱۲

ميسر گويد: خدمت امام باقر عليه السّلام از غضب سخن بميان آمد. حضرت فرمود: همانا مرد غضب ميكند و تا داخل دوزخ نشود، هرگز راضى نگردد (تا مرتكب گناهى نشود خشمش تسكين نيابد) پس هر كس بر مردمى خشمگين شد، و ايستاده بود، بايد فورى بنشيند، تا پليدى شيطان از او دور شود، و هر كس بر خويشاوندش غضب كند بايد نزديك او رود و تنش را مس كند (مثلا دست به دست او سايد) زيرا خويشاوند هر گاه مس شود آرامش يابد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۲۱

ابو على اشعرى، از محمد بن عبد الجبّار، از ابن فضّال، از على بن عقبه، از پدرش، از ميسر روايت كرده است كه گفت: در نزد امام محمد باقر عليه السلام ذكر خشم شد، فرمود:

«به درستى كه مردى خشم مى‏گيرد، پس هرگز خشنود نمى‏شود، تا آنكه داخل شود در آتش دوزخ. پس هر مردى كه بر گروهى خشم گيرد و ايستاده باشد، بايد كه نشيند از همان خشمناكى خود در همان وقت، و يا فى الفور بنشيند و درنگ نكند؛ زيرا كه زود باشد كه پليدى و مكر شيطان از او برود و زائل گردد. و هر مردى كه بر صاحب خويشى خشم گيرد، به او نزديك شود و دست به او برساند؛ زيرا كه رحم و خويشى چون دست به آن برسد، آرام گيرد».