روایت:الکافی جلد ۱ ش ۷۷۷

آدرس:

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين و احمد بن محمد عن محمد بن اسماعيل عن منصور بن يونس عن ابي الجارود عن ابي جعفر ع قال :

إِنَ‏ اَلْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع‏ لَمَّا حَضَرَهُ اَلَّذِي حَضَرَهُ دَعَا اِبْنَتَهُ اَلْكُبْرَى‏ فَاطِمَةَ بِنْتَ اَلْحُسَيْنِ ع‏ فَدَفَعَ إِلَيْهَا كِتَاباً مَلْفُوفاً وَ وَصِيَّةً ظَاهِرَةً وَ كَانَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ مَبْطُوناً مَعَهُمْ لاَ يَرَوْنَ إِلاَّ أَنَّهُ لِمَا بِهِ فَدَفَعَتْ‏ فَاطِمَةُ اَلْكِتَابَ إِلَى‏ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ ع‏ ثُمَّ صَارَ وَ اَللَّهِ ذَلِكَ اَلْكِتَابُ‏ إِلَيْنَا يَا زِيَادُ قَالَ قُلْتُ مَا فِي ذَلِكَ اَلْكِتَابِ جَعَلَنِيَ اَللَّهُ فِدَاكَ قَالَ فِيهِ وَ اَللَّهِ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ وُلْدُ آدَمَ‏ مُنْذُ خَلَقَ اَللَّهُ‏ آدَمَ‏ إِلَى أَنْ تَفْنَى اَلدُّنْيَا وَ اَللَّهِ إِنَّ فِيهِ اَلْحُدُودَ حَتَّى إِنَّ فِيهِ أَرْشَ‏ اَلْخَدْشِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۴۴۹

از ابى الجارود كه امام باقر (ع) فرمود: چون هنگام شهادت حسين (ع) در رسيد دختر بزرگ ترش فاطمه بنت الحسين (ع) را طلبيد و كتاب سر بسته و وصيت ظاهره‏اى به او داد، على بن الحسين (ع) در اين حال، سخت بيمار بود و به خود مشغول بود و فاطمه آن كتاب را به على بن الحسين (ع) داد، به خدا آن كتاب به ما رسيده است، اى زياد. گويد: من گفتم: خدا مرا قربانت كند در آن كتاب چيست؟ فرمود: به خدا هر چه اولاد آدم از روز آفرينش خدا مر حضرت آدم (ع) را تا فناء دنيا نياز دارند در آن است، به خدا تمام حدود و مجازاتها در آن ثبت است تا برسد به مجازات يك خراش در تن.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۷۵

ابى جارود (كه نامش زياد است) گويد: امام باقر عليه السلام فرمود: چون هنگام شهادت‏ حسين بن على عليهما السلام فرا رسيد، دختر بزرگترش فاطمه بنت الحسين عليه السلام را طلبيد و كتابى پيچيده و وصيتى آشكار باو داد، زيرا على بن الحسين عليهما السلام مرضى از لحاظ معده داشت كه در حال احتضارش ميديدند، سپس فاطمه آن كتاب را بعلى بن الحسين عليه السلام داد، اى زياد! سپس بخدا آن كتاب بما رسيد، زياد گويد عرضكردم: خدا مرا قربانت گرداند، در آن كتاب چه نوشته است؟ فرمود: بخدا آنچه از زمان خلقت آدم تا بآخر رسيدن دنيا مورد احتياج اولاد آدمست در آن است، بخدا كه احكام حدود حتى جريمه خراش در آن ثبت است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۱

روايت كرده است محمد بن يحيى، از محمد بن حسين و احمد بن محمد، از محمد بن اسماعيل، از منصور بن يونس، از ابوالجارود، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «چون حضرت حسين بن على عليهما السلام را هنگام شهادت رسيد، دختر بزرگ خود، فاطمه بنت الحسين عليه السلام را طلبيد و نامه‏اى پيچيده و وصيت نامه ظاهرى را به او تسليم فرمود، و حضرت على بن الحسين عليه السلام با ايشان بود و ناخوشى اسهال داشت، و مردم چنان اعتقاد داشتند كه آن حضرت از آن آزار، جان نخواهد برد. بعد از آن، فاطمه نامه را به على بن الحسين عليه السلام داد». و حضرت به ابوالجارود فرمود كه: «اى زياد، به خدا سوگند كه آن نامه به ما منتقل شد». ابوالجارود مى‏گويد كه: عرض كردم: خدا مرا فداى تو گرداند، در آن نامه چيست؟ فرمود كه:

«به خدا سوگند كه در آن است آنچه فرزندان آدم به آن محتاج‏اند؛ از آن زمان كه خدا آدم را آفريد تا آن‏كه دنيا تمام شود. به خدا سوگند، كه تمام حدود، در آن موجود است تا آن‏كه ديه خراش نيز در آن است».

احادیث مرتبط (بر اساس موضوع)

1. الکافی جلد ۱ ش ۷۷۷ (روایت شده از: امام حسين عليه السلام)
2. الکافی جلد ۳ ش ۱۱۱۳ (روایت شده از: امام سجّاد عليه السلام)