الشّکُور
از الکتاب
«شکر» در اصل به معناى اعتراف به نعمت است. و «راغب» در «مفردات» مى گوید: «شکر» همان تصور نعمت و اظهار آن است. بعضى گفته اند: در اصل «کَشر» به معناى «کشف» (بر وزن آن) بوده است، سپس مقلوب گشته و «شکر» شده است، و نقطه مقابل آن «کفر» است که فراموشى نعمت و پوشاندن آن مى باشد. سپس، به تقسیم «شکر» به شعب سه گانه: «شکر قلب» یعنى اندیشه درباره نعمت، و «شکر زبان» یعنى ثنا گفتن بر منعم، و «شکر سایر اعضا» یعنى قدردانى و پاسخگوئى در برابر نعمت، پرداخته است.
ریشه کلمه
- شکر (۷۵ بار)
