خِلاَلِه
ریشه کلمه
قاموس قرآن
(بر وزن فرس) گشادگى ميان دو چيز. جمع آن خلال است (مفردات - مجمع) [نور:43] مىبينى باران را كه از ميان ابرها خارج مىشود. خلال مصدر باب مفاعله نيز آمده چنانكه خواهد آمد و نيز مفرد به كار رفته به معنى وسط چنانكه ابن اثير در نهايه گفته است [توبه:47] ميان شما اراجيف مىساختند و فتنه جوئى مىكردند [اسراء:5] كاوش مىكنند ميان خانهها را. خلّة: به ضمّ اوّل به معنى مودّت و دوستى است طبرسى آن را موّدت خالص گفته است راغب در وجه آن سه علّت ذكر كرده يكى آنكه دوستى و موّدت در وسط نفس قرار دارد و يا آنكه نفس را مىشكافد و در آن اثر مىگذارد مثل تير در هدف. و يا اينكه احتياج به آن موّدت زياد است (بنا بر آنكه معناى خلّت (احتياج) در آن منظور باشد وجه اوّل را ابن اثير نيز در نهايه گفته است. [بقره:254] روزيكه در آن خريد و فروش، دوستى و شافعت نيست. [ابراهيم:31] خلال در آيه شريفه مصدر باب مفاعله و به معنى دوستى است. خليل: دوست [فرقان:28]، [نساء:125] جمع خليل اخلاء است مثل [زخرف:67] دوستان در آن روز بعضى به بعضى دشمن اند مگر پرهيزگاران.
