تفسیر:نمونه جلد۲ بخش۷۲: تفاوت میان نسخه‌ها

__TOC__

<span id='link238'><span>

==آيه و ترجمه ==

ترجمه :

۲۵۹ - يا همانند كسى كه از كنار يك آبادى (ويران شده ) عبور كرد، در حالى كه ديوارهاى آن ، به روى سقفها فرو ريخته بود، (و اجساد و استخوانهاى اهل آن ، در هر سو پراكنده بود، او با خود) گفت : «'''چگونه خدا اينها را پس از مرگ ، زنده مى كند؟!'''» (در اين هنگام ،) خدا او را يكصد سال مى راند، سپس زنده كرد، و به او گفت : «'''چه قدر درنگ كردى ؟'''» گفت : «'''يك روز، يا بخشى از يك روز'''». فرمود: ((نه ، بلكه يكصد سال درنگ كردى ! نگاه كن به غذا و نوشيدنى خود (كه همراه داشتى ، با گذشت سالها) هيچگونه تغيير نيافته است ! (خدايى كه يك چنين مواد فاسد شدنى را در طول اين مدت ، حفظ كرده ، بر همه چيز قادر است !) ولى به الاغ خود نگاه كن (كه چگونه از هم متلاشى شده ! اين زنده شدن تو پس از مرگ ، هم براى اطمينان خاطر توست ، و هم ) براى اينكه تو را نشانهاى براى مردم (در مورد معاد) قرار دهيم . (اكنون ) به استخوانها (ى مركب سوارى خود) نگاه كن كه چگونه آنها را برداشته ، به هم پيوند مى دهيم ، و گوشت بر آن مى پوشانيم !)) هنگامى كه (اين حقايق ) بر او آشكار شد، گفت : «'''مى دانم خدا بر هر كارى توانا است '''».

<span id='link241'><span>

==آيه و ترجمه ==

ترجمه :

۲۶۰ - و (به خاطر بياور) هنگامى را كه ابراهيم گفت : «'''خدايا! به من نشان بده چگونه مردگان را زنده ميكنى ؟'''» فرمود: «'''مگر ايمان نياوردهاى ؟!'''» عرض كرد: «'''آرى ، ولى مى خواهم قلبم آرامش ‍ يابد'''».

با توجه به آنچه گفتيم روشن مى شود كه مساله معاد جسمانى با همين بدن هيچگونه اشكالى توليد نمى كند و نيازى به توجيه آياتى كه صريحا اين مطلب را ثابت كرده است نداريم .

[[رده:تفسیر نمونه]]