بِالْغُدُوّ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
=== ریشه کلمه === | === ریشه کلمه === | ||
*[[ریشه غدو | غدو]] (۱۶ بار) [[کلمه با ریشه:: غدو| ]] | *[[ریشه غدو | غدو]] (۱۶ بار) [[کلمه با ریشه:: غدو| ]] | ||
=== قاموس قرآن === | |||
غُدوه(به ضم غين) و غَداة به معنى بامداد است يا از اول صبح تا طلوع شمس در قاموس و اقرب آمده: «اَلْغُدْوَةُ وَالْغَداةُ: البُكْرَةُ اَوْ مابَيْنَ صَلوةِ الْفَجْرِ وَ طُلُوعِ الشَّمْسِ» [انعام:52]. آنان را كه پروردگار خويش را بامداد و پسين ياد مىكنند از خود مران. غُدوُّ بروزن غُلُّو جمع غُدوه و غدوات جمع غداة است. [نور:36]. خدا را در آن خانهها بامدادان و پسينان مردانى تسبيح گويند. غدوّ مفرد نيز آمده است مثل [غافر:46]. يعنى:صبح و عصر در معرض آتش قرار گرفته شوند از مفرد بودن «عَشِىّ» مىدانيم كه «غُدُّو» مفرد است. غّد: فردا. اعم از آن كه فرداى حقيقى باشد مثل [يوسف:12]. يا مطلق فردا كه زمان آينده است مثل:[لقمان:34]. [قمر:26]. [حشر:18]. [آل عمران:121]. و چون بامداد از اهل خويش آمدى تا براى مؤمنان مواضع قتال آماده كنى. گفتهاند آيه در باره خروج حضرت رسول «صلىاللَّهعليه وآله» براى جنگ احد است و نيز گفتهاند آن حضرت براى «اُحُد» بعد از نماز جمعه از مدينه خارج شد حال آن كه آيه خروج بامدادى را مىرساند. در اقرب الموارد گفته: اصل آن در بامداد خارج شدن است سپس در مطلق رفتن به كار رفته در هر وقت كه باشد مىشود آيه را مطلق بيرون شدن دانست. [قلم:25]. بامداد خارج شدند حال آنكه فقط به منع مستمند قادر بودند. و چيزى از باغشان نمانده بود. | |||
[[رده:كلمات قرآن]] | [[رده:كلمات قرآن]] | ||
نسخهٔ ۳۰ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۱۶:۳۰
«غُدُوّ» از مادّه «غُدْوَة» جمع «غداة» به معناى اول روز است و گاهى به معناى مصدرى نیز استعمال شده است.
«غُدُوّ» (بر وزن عُلُوّ) به معناى طرف صبح است، ولى، از قرائن بر مى آید که در سوره «سبأ»، «غُدُوّ» به معناى نیمه اول روز است; و مفهوم آیه این است که سلیمان(علیه السلام) از صبح تا به ظهر، با این مرکب راهوار، به اندازه یک ماه مسافران آن زمان راه مى رفت و نیمه دوم روز، نیز به همین مقدار راه مى پیمود.(
ریشه کلمه
- غدو (۱۶ بار)
قاموس قرآن
غُدوه(به ضم غين) و غَداة به معنى بامداد است يا از اول صبح تا طلوع شمس در قاموس و اقرب آمده: «اَلْغُدْوَةُ وَالْغَداةُ: البُكْرَةُ اَوْ مابَيْنَ صَلوةِ الْفَجْرِ وَ طُلُوعِ الشَّمْسِ» [انعام:52]. آنان را كه پروردگار خويش را بامداد و پسين ياد مىكنند از خود مران. غُدوُّ بروزن غُلُّو جمع غُدوه و غدوات جمع غداة است. [نور:36]. خدا را در آن خانهها بامدادان و پسينان مردانى تسبيح گويند. غدوّ مفرد نيز آمده است مثل [غافر:46]. يعنى:صبح و عصر در معرض آتش قرار گرفته شوند از مفرد بودن «عَشِىّ» مىدانيم كه «غُدُّو» مفرد است. غّد: فردا. اعم از آن كه فرداى حقيقى باشد مثل [يوسف:12]. يا مطلق فردا كه زمان آينده است مثل:[لقمان:34]. [قمر:26]. [حشر:18]. [آل عمران:121]. و چون بامداد از اهل خويش آمدى تا براى مؤمنان مواضع قتال آماده كنى. گفتهاند آيه در باره خروج حضرت رسول «صلىاللَّهعليه وآله» براى جنگ احد است و نيز گفتهاند آن حضرت براى «اُحُد» بعد از نماز جمعه از مدينه خارج شد حال آن كه آيه خروج بامدادى را مىرساند. در اقرب الموارد گفته: اصل آن در بامداد خارج شدن است سپس در مطلق رفتن به كار رفته در هر وقت كه باشد مىشود آيه را مطلق بيرون شدن دانست. [قلم:25]. بامداد خارج شدند حال آنكه فقط به منع مستمند قادر بودند. و چيزى از باغشان نمانده بود.
