ریشه سهو: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
__TOC__ | __TOC__ | ||
«سهو» به معناى هر گونه غفلت است، بعضى گفته اند: نخستین مرتبه جهل، «سهو و اشتباه» است، بعد از آن «غفلت»، و سپس «غمره» مى باشد. و در اصل به معناى خطایى است که از روى غفلت سرزند، خواه در فراهم کردن مقدماتش مقصر باشد یا نه، البته در صورت اول معذور نیست، و در صورت دوم معذور است، ولى در اینجا منظور سهو توأم با تقصیر است. | |||
=== قاموس قرآن === | |||
غفلت (صحاح) «قُتِلَ الْخَرّاصُونَ الَّذينَهُمْ فى غَمْرَةٍ ساهُونَ» خرّاص كسى است كه با ظنّ و تخمين سخن مىگويد. غمره آب بزرگى است كه محل خود را مىپوشاند و ان مثل است بر كثرت و وسعت جهالت يعنى خرّاصون نابود شدند همان كسانى كه در ورطه جهالت غافل ماندهاند و از خبرهاى قيامت بى خبر اند. [ماعون:4-6]و غفلت از نماز يكدفعه آن است كه شخص به عظمت و حقيقت آن توجّه نكند. و يك دفعه اين است كه براى ريا و تظاهر بخواند مراد از آيه وجه دوم است به قرينه «الَّذينِهُمْ يُراؤُنَ». از اينكه هر دو آيه در مقام ذمّ است روشن مىشود كه اين غفلت تقصير است و بايد موجبات آن را از بين برد و در غفلت نماندو راغب گويد: سهو خطائى است كه از غفلت ناشى باشد اگر موجبات آن از انسان نباشد معفّو است مثل ديوانه كه شخصى را دشنام مىدهد و در غير آن مؤاخذه است چون كسى كه مست مىشود و دشنام مىدهد. | |||
== کلمات مشتق شده در قرآن == | == کلمات مشتق شده در قرآن == | ||
{|class="wikitable sortable" | {|class="wikitable sortable" | ||
نسخهٔ ۲۷ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۱۷:۱۳
تکرار در قرآن: ۲(بار)
«سهو» به معناى هر گونه غفلت است، بعضى گفته اند: نخستین مرتبه جهل، «سهو و اشتباه» است، بعد از آن «غفلت»، و سپس «غمره» مى باشد. و در اصل به معناى خطایى است که از روى غفلت سرزند، خواه در فراهم کردن مقدماتش مقصر باشد یا نه، البته در صورت اول معذور نیست، و در صورت دوم معذور است، ولى در اینجا منظور سهو توأم با تقصیر است.
قاموس قرآن
غفلت (صحاح) «قُتِلَ الْخَرّاصُونَ الَّذينَهُمْ فى غَمْرَةٍ ساهُونَ» خرّاص كسى است كه با ظنّ و تخمين سخن مىگويد. غمره آب بزرگى است كه محل خود را مىپوشاند و ان مثل است بر كثرت و وسعت جهالت يعنى خرّاصون نابود شدند همان كسانى كه در ورطه جهالت غافل ماندهاند و از خبرهاى قيامت بى خبر اند. [ماعون:4-6]و غفلت از نماز يكدفعه آن است كه شخص به عظمت و حقيقت آن توجّه نكند. و يك دفعه اين است كه براى ريا و تظاهر بخواند مراد از آيه وجه دوم است به قرينه «الَّذينِهُمْ يُراؤُنَ». از اينكه هر دو آيه در مقام ذمّ است روشن مىشود كه اين غفلت تقصير است و بايد موجبات آن را از بين برد و در غفلت نماندو راغب گويد: سهو خطائى است كه از غفلت ناشى باشد اگر موجبات آن از انسان نباشد معفّو است مثل ديوانه كه شخصى را دشنام مىدهد و در غير آن مؤاخذه است چون كسى كه مست مىشود و دشنام مىدهد.
کلمات مشتق شده در قرآن
| کلمه | تعداد تکرار در قرآن |
|---|---|
| سَاهُونَ | ۲ |
