أَحَد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' [[ویژه:پیوند_به_این_صفحه/أَحَد | آیات شامل این کلمه ]]''' | ''' [[ویژه:پیوند_به_این_صفحه/أَحَد | آیات شامل این کلمه ]]''' | ||
=== ریشه کلمه === | === ریشه کلمه === | ||
*[[ریشه احد | احد]] (۸۵ بار) [[کلمه با ریشه:: احد| ]] | *[[ریشه احد | احد]] (۸۵ بار) [[کلمه با ریشه:: احد| ]] | ||
*[[ریشه وحد | وحد]] (۱۵۳ بار) [[کلمه با ریشه:: وحد| ]] | *[[ریشه وحد | وحد]] (۱۵۳ بار) [[کلمه با ریشه:: وحد| ]] | ||
=== قاموس قرآن === | |||
[اخلاص:1] اين كلمه در اصل «وحد» با واو است و داراى دو استعمال مىباشد يكى آنكه اسم استعمال مىشود در اين صورت بمعنى يكى و يكنفر است [بقره:180] آنگاه كه مرگ يكى از شما رسيد و چون در سياق نفى واقع شود افاده عموم مىكند مثل [بقره:102] به هيچ كس جز به اذن خدا بواسطه آن سحر ضرر نمىزند و اكثراستعمال آن در قرآن مجيد در سياق نفى است. زمخشرى در فائق و ابن اثير در نهايه نقل مىكنند كه يكى از صحابه در وقت دعا بدو انگشت به خدا اشاره مىكرد حضرت رسول «صلى اللّه عليه و آله و سلم» فرمود: اَحِّد اَحِّد: يكى كن يكى كن يعنى با يك انگشت اشاره كن خدائى كه تو او را مىخوانى يكى است. مؤنّث احد، اِحْدَى است مثل [توبه:52] و در قرآن بضمائر، كم ،كما، هم، هما،هنّ و نا و نيز باسم ظاهر اضافه شده و هم مقطوع از اضافه شده و هم مقطوع از اضافه آمده است. استعمال دوم آنست كه وصف باشد بمعنى يكتا و بى همتا و در اين استعمال فقط بذات بارى تعالى اطلاق ميشود چنانكه در مفردات و قاموس تصريح شده است. | |||
[[رده:كلمات قرآن]] | [[رده:كلمات قرآن]] | ||
نسخهٔ ۱۹ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۱۸:۰۴
ریشه کلمه
قاموس قرآن
[اخلاص:1] اين كلمه در اصل «وحد» با واو است و داراى دو استعمال مىباشد يكى آنكه اسم استعمال مىشود در اين صورت بمعنى يكى و يكنفر است [بقره:180] آنگاه كه مرگ يكى از شما رسيد و چون در سياق نفى واقع شود افاده عموم مىكند مثل [بقره:102] به هيچ كس جز به اذن خدا بواسطه آن سحر ضرر نمىزند و اكثراستعمال آن در قرآن مجيد در سياق نفى است. زمخشرى در فائق و ابن اثير در نهايه نقل مىكنند كه يكى از صحابه در وقت دعا بدو انگشت به خدا اشاره مىكرد حضرت رسول «صلى اللّه عليه و آله و سلم» فرمود: اَحِّد اَحِّد: يكى كن يكى كن يعنى با يك انگشت اشاره كن خدائى كه تو او را مىخوانى يكى است. مؤنّث احد، اِحْدَى است مثل [توبه:52] و در قرآن بضمائر، كم ،كما، هم، هما،هنّ و نا و نيز باسم ظاهر اضافه شده و هم مقطوع از اضافه شده و هم مقطوع از اضافه آمده است. استعمال دوم آنست كه وصف باشد بمعنى يكتا و بى همتا و در اين استعمال فقط بذات بارى تعالى اطلاق ميشود چنانكه در مفردات و قاموس تصريح شده است.
