روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۹۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي حماد عن الحلبي قال :

سُئِلَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ اِسْتَأْجَرَ ظِئْراً فَدَفَعَ إِلَيْهَا وَلَدَهُ فَغَابَتْ عَنْهُ بِهِ سِنِينَ ثُمَّ جَاءَتْ بِالْوَلَدِ فَزَعَمَتْ أُمُّهُ أَنَّهَا لاَ تَعْرِفُهُ قَالَ لَيْسَ لَهُمْ ذَلِكَ فَلْيَقْبَلُوهُ فَإِنَّمَا اَلظِّئْرُ مَأْمُونَةٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۵۸

و حمّاد بن عثمان از عبيد اللَّه حلبى روايت كرده گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدند شخصى دايه‏اى را براى شير دادن فرزندش اجير كرد و كودك را بدو سپرد و زن او را ببرد و پس از سالها با كودك آمد و مادر طفل گمان ميكرد كه آن كودك او نباشد؟ امام عليه السّلام فرمود: حقّ اين كار را ندارند و بايد او را بپذيرند زيرا كه دايه و پرستار امين است و مورد اطمينان.