روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۹۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي هشام بن سالم عن سليمان بن خالد عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ اِسْتَأْجَرَ ظِئْراً فَأَعْطَاهُ وَلَدَهُ فَكَانَ عِنْدَهَا فَانْطَلَقَتِ اَلظِّئْرُ فَاسْتَأْجَرَتْ ظِئْراً أُخْرَى فَغَابَتِ اَلظِّئْرُ بِالْوَلَدِ فَلاَ يُدْرَى مَا صُنِعَ بِهِ وَ اَلظِّئْرُ لاَ تُكَافَى قَالَ اَلدِّيَةُ كَامِلَةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۵۷

سليمان بن خالد گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: از مرديكه دايه‏اى براى فرزند خويش اجير كرد، و او را بوى سپرد، و كودك نزد او بود، و دايه رفت و دايه ديگرى اجير كرد و كودك را بدو سپرد، و دايه دوّم با طفل رفت و معلوم نشد با او چه كرد و بكجا رفت، و دايه اوّل را كه نميتوان قصاص كرد زيرا عمدا كه او را نابود نكرده است، پس حكم چيست؟ امام فرمود: ديه تمام است.