روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۲۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

قال ع :

وَ إِنْ أَرْسَلْتَ كَلْبَكَ عَلَى صَيْدٍ فَأَدْرَكْتَهُ وَ لَمْ تَكُنْ مَعَكَ حَدِيدَةٌ تَذْبَحُهُ بِهَا فَدَعِ اَلْكَلْبَ يَقْتُلُهُ ثُمَّ كُلْ مِنْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۴۰

و نيز فرمود: اگر سگ شكارى را فرستادى و صيد را گرفت و تو آلتى كه آن را ذبح كنى بهمراه نداشتى، رها كن تا سگ آن را بدرد و بكشد، آنگاه از آن استفاده كن. هر گاه سگ شكارى خود را به سراغ صيد فرستادى و سگى ديگر در گرفتن شكار با آن شركت جست آن را مخور مگر آنكه آن را زنده يابى و ذبح كنى. و اگر شكارى بالاى كوه بود و تو تير به سويش رها كردى و به آن اصابت كرد و حيوان از كوه فرو افتاد و جان سپرد از آن مخور، و هر گاه تو تير انداختى و به آن‏ رسيد و در آب افتاد و مرد، بنگر اگر سرش از آب بيرون است از آن بخور، و اگر سرش در آب فرو بود از آن مخور.