روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۷۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

سال اسحاق بن عمار ابا عبد الله ع :

وَ عَنْ رَجُلٍ اِسْتَوْدَعَ رَجُلاً أَلْفَ دِرْهَمٍ فَضَاعَتْ فَقَالَ لَهُ اَلرَّجُلُ إِنَّمَا كَانَتْ عَلَيْهِ قَرْضاً وَ قَالَ اَلْآخَرُ إِنَّمَا كَانَتْ وَدِيعَةً فَقَالَ اَلْمَالُ لاَزِمٌ لَهُ إِلاَّ أَنْ يُقِيمَ اَلْبَيِّنَةَ إِنَّمَا كَانَتْ وَدِيعَةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۷

اسحاق بن عمّار از امام صادق عليه السّلام پرسيد: مردى يك هزار درهم به ديگرى سپرده و مال تلف شده است، صاحب مال مدّعى است كه به عنوان قرض بوده و گيرنده مى‏گويد: وديعه بوده است. امام فرمود: مالى را كه گيرنده اقرار به گرفتن آن كرده مديون است مگر اينكه اثبات كند كه بعنوان وديعه نزد او گذارده است. مؤلّف اين كتاب- رحمه اللَّه- گويد: استادان ما بر اين قول بودند كه وديعه‏گيرنده امين است و سوگند لازم نيست.