روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۴۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

: 

وَ سُئِلَ‏ عَنِ اَلشَّاةِ اَلضَّالَّةِ بِالْفَلاَةِ فَقَالَ لِلسَّائِلِ هِيَ لَكَ أَوْ لِأَخِيكَ أَوْ لِلذِّئْبِ قَالَ وَ مَا أُحِبُّ أَنْ أَمَسَّهَا وَ عَنِ اَلْبَعِيرِ اَلضَّالِّ أَيْضاً قَالَ مَا لَكَ وَ لَهُ‏ بَطْنُهُ وِعَاؤُهُ وَ خُفُّهُ حِذَاؤُهُ وَ كَرِشُهُ سِقَاؤُهُ خَلِّ عَنْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۹۹

و از آن حضرت (رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله) از گوسفند گمشده در بيابان شخصى سؤال كرد حضرت به سائل فرمود: يا از آن تو است يا صاحبش و يا گرگ بيابان، و من خوش ندارم به آن دست يازم، و از شتر گمشده پرسيد، فرمود: بتو چه مربوط؟ شكمش هميانش باشد و سمش كفش او و تهيگاهش مشك آبش، او را بحال خود واگذار. (يعنى خود را بزحمت مينداز و آن را بحال خود رها كن).