روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۲۴۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ النِّكَاح

في روايه موسي بن بكر عن زراره بن اعين عن ابي جعفر ع قال :

وَ سُئِلَ عَنْ رَجُلٍ كَانَتْ عِنْدَهُ اِمْرَأَةٌ فَزَنَى بِأُمِّهَا أَوْ بِابْنَتِهَا أَوْ بِأُخْتِهَا فَقَالَ مَا حَرَّمَ حَرَامٌ قَطُّ حَلاَلاً اِمْرَأَتُهُ لَهُ حَلاَلٌ وَ قَالَ لاَ بَأْسَ‏ إِذَا زَنَى رَجُلٌ بِامْرَأَةٍ أَنْ يَتَزَوَّجَ بِهَا بَعْدُ وَ ضَرَبَ مَثَلَ ذَلِكَ مَثَلَ رَجُلٍ سَرَقَ مِنْ تَمْرَةِ نَخْلَةٍ ثُمَّ اِشْتَرَاهَا بَعْدُ وَ لاَ بَأْسَ أَنْ يَتَزَوَّجَهَا بَعْدُ أُمَّهَا أَوِ اِبْنَتَهَا أَوْ أُخْتَهَا وَ إِنْ كَانَتْ تَحْتَهُ اَلْمَرْأَةُ فَتَزَوَّجَ أُمَّهَا أَوِ اِبْنَتَهَا أَوْ أُخْتَهَا فَدَخَلَ بِهَا ثُمَّ عَلِمَ فَارَقَ اَلْأَخِيرَةَ وَ اَلْأُولَى اِمْرَأَتُهُ‏ وَ لَمْ يَقْرَبِ اِمْرَأَتَهُ حَتَّى يَسْتَبْرِئَ رَحِمَ اَلَّتِي فَارَقَ وَ إِنْ زَنَى رَجُلٌ بِامْرَأَةِ اِبْنِهِ أَوِ اِمْرَأَةِ أَبِيهِ أَوْ بِجَارِيَةِ اِبْنِهِ أَوْ بِجَارِيَةِ أَبِيهِ‏ فَإِنَّ ذَلِكَ لاَ يُحَرِّمُهَا عَلَى زَوْجِهَا وَ لاَ تَحْرُمُ اَلْجَارِيَةُ عَلَى سَيِّدِهَا وَ إِنَّمَا يُحَرِّمُ ذَلِكَ إِذَا كَانَ ذَلِكَ مِنْهُ بِالْجَارِيَةِ وَ هِيَ حَلاَلٌ فَلاَ تَحِلُّ تِلْكَ اَلْجَارِيَةُ أَبَداً لاِبْنِهِ وَ لاَ لِأَبِيهِ وَ إِذَا تَزَوَّجَ اِمْرَأَةً تَزْوِيجاً حَلاَلاً فَلاَ تَحِلُّ تِلْكَ اَلْمَرْأَةُ لاِبْنِهِ وَ لاَ لِأَبِيهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۶

و زراره از امام باقر عليه السّلام نقل كرده گويد: از آن حضرت پرسيدند: اگر مردى كه زنى در حباله نكاح اوست با مادر آن زن يا دختر او يا خواهر او زنا كرد حكم آن چيست؟ فرمود: حرام هرگز حلال را حرام نمى‏كند زنش بر او حلال است، و نيز فرمود: اشكالى ندارد مرد زنى را كه با او زنا كرد بحباله نكاح خود درآورد، و امام عليه السّلام در اينجا مثالى زده فرمود: مانند آنست كه شخص از خرماى درختى بدزدد بعد آن را بخرد، و همچنين اشكالى ندارد كه پس از اينكه با مادر يا دختر يا خواهر زنى كه با او زنا كرده، ازدواج كند، و چنانچه زنى در نكاح اوست و بدون توجّه و آگاهى، مادر يا دختر يا خواهر او را تزويج كند و با او دخول كند آنگاه متوجّه و آگاه شود كه او بروى حرام بوده از آن زن كه آخر گرفته جدا شود و اوّلى بزوجيّت او باقى است، و با زوجه خويش همبستر نشود تا اينكه پاكى رحم آن دوّمى معلوم گردد، و اگر با زن فرزند يا زن پدر يا با كنيز فرزند يا كنيز پدر خود زنا كند اين موجب حرمت آن با شوهر يا مولاى خويش نمى‏شود، و همانا اين آنگاه است كه مرد با زنى كنيز كه بر او حلال است همبسترى كند در اين صورت آن زن بر پسر آن مرد و نيز پدرش حلال نيست، و همين طور اگر با زنى تزويج كند بحلالى، آن زن بر فرزند و پدر آن مرد حلال نخواهد بود.