روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۸۹۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

روي اسماعيل بن ابي زياد باسناده قال قال رسول الله ص :

لِلدَّابَّةِ عَلَى صَاحِبِهَا خِصَالٌ‏ يَبْدَأُ بِعَلْفِهَا إِذَا نَزَلَ وَ يَعْرِضُ عَلَيْهَا اَلْمَاءَ إِذَا مَرَّ بِهِ وَ لاَ يَضْرِبُ وَجْهَهَا فَإِنَّهَا تُسَبِّحُ بِحَمْدِ رَبِّهَا وَ لاَ يَقِفُ عَلَى ظَهْرِهَا إِلاَّ فِي سَبِيلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لاَ يُحَمِّلُهَا فَوْقَ طَاقَتِهَا وَ لاَ يُكَلِّفُهَا مِنَ اَلْمَشْيِ إِلاَّ مَا تُطِيقُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۶۳

اسماعيل بن أبى زياد (سكونى) به اسناد خود روايت كرد، و گفت: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله گفت: اسب را بر صاحبش حقوقى است: چون فرود آيد علف دادنش را آغاز كند، و چون به آب بگذرد، آن را بر او عرضه كند، و هيچ گاه بصورت او نزند، زيرا كه آن، در مقام حمد پروردگار خود تسبيح ميكند. و جز براى انجام كارى در راه خداى عزّ و جلّ بر پشت آن نايستد، و چيزى افزون از طاقتش بر آن بار نكند، و آن را جز به اندازه توانش راه نبرد.