روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۷۸۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي صفوان بن يحيي عن عبد الرحمن بن الحجاج قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ رَمَى صَيْداً فِي اَلْحِلِّ وَ هُوَ يَؤُمُ‏ اَلْحَرَمَ‏ فِيمَا بَيْنَ اَلْبَرِيدِ وَ اَلْمَسْجِدِ فَأَصَابَهُ فِي اَلْحِلِّ فَمَضَى بِرَمْيَتِهِ حَتَّى دَخَلَ‏ اَلْحَرَمَ‏ فَمَاتَ مِنْ رَمْيَتِهِ هَلْ عَلَيْهِ جَزَاءٌ فَقَالَ لَيْسَ عَلَيْهِ جَزَاءٌ إِنَّمَا مَثَلُ ذَلِكَ مَثَلُ مَنْ نَصَبَ شَرَكاً فِي اَلْحِلِّ إِلَى جَانِبِ‏ اَلْحَرَمِ‏ فَوَقَعَ فِيهِ صَيْدٌ فَاضْطَرَبَ حَتَّى دَخَلَ‏ اَلْحَرَمَ‏ فَمَاتَ فَلَيْسَ عَلَيْهِ جَزَاؤُهُ لِأَنَّهُ نَصَبَ حَيْثُ نَصَبَ وَ هُوَ لَهُ حَلاَلٌ وَ رَمَى حَيْثُ رَمَى وَ هُوَ لَهُ حَلاَلٌ فَلَيْسَ عَلَيْهِ فِيمَا كَانَ بَعْدَ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ فَقُلْتُ هَذَا اَلْقِيَاسُ عِنْدَ اَلنَّاسِ‏ فَقَالَ إِنَّمَا شَبَّهْتُ لَكَ اَلشَّيْ‏ءَ بِالشَّيْ‏ءِ لِتَعْرِفَهُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۲۲

و صفوان بن يحيى از عبد الرّحمن بن حجّاج روايت كرده است، كه گفت: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم كه هر گاه كسى در سرزمين حلّ، ما بين بريد و مسجد، شكارى را كه بسوى حرم روانست بتير بزند، و تير او در حلّ به آن اصابت كند، و شكار همچنان براه خود ادامه دهد، تا بحرم داخل شود، و آنگاه در اثر تير او بميرد، آيا جزائى متوجّه او مى‏شود؟ امام فرمود: جزائى بر او نيست. زيرا كه كار او مثل كار كسى است كه دامى را در سرزمين حلّ در كنار حرم بگسترد، پس شكارى در آن بيفتد، و همچنان دست و پا بزند تا بحرم داخل شود، و در آنجا بميرد، پس چنين كسى جزائى بعهده ندارد، زيرا كه او دام را در جايى نصب كرده است كه نصب آن حلال بوده است. و اين شخص نيز تير را در جايى رها كرده است كه براى او حلال بوده است. و بنا بر اين در آنچه بعدا رخ داده مسئوليتى متوجّه او، و غرامتى بر عهده او نيست. پس گفتم: اين در نظر مردم قياس است، امام فرمود: من چيزى را بچيزى تشبيه كردم تا آن را فهم كنى.