روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۷۷۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي ابراهيم بن عمر عن ابي عبد الله ع قال :

اَللُّقَطَةُ لُقَطَتَانِ لُقَطَةُ اَلْحَرَمِ‏ تُعَرِّفُ سَنَةً فَإِنْ وَجَدْتَ صَاحِبَهَا وَ إِلاَّ تَصَدَّقْتَ بِهَا وَ لُقَطَةُ غَيْرِ اَلْحَرَمِ‏ تُعَرِّفُهَا سَنَةً فَإِنْ جَاءَ صَاحِبُهَا وَ إِلاَّ فَهِيَ كَسَبِيلِ مَالِكَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۱۵

و ابراهيم بن عمر از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: لقطه بر دو گونه است، يكى لقطه حرم كه مدّت يك سال آن را اعلام و معرّفى ميكنى، پس اگر صاحب آن را يافتى فبها، و الّا آن را برسم صدقه مى‏بخشى. و قسم ديگر لقطه غير حرم است، كه آن را مدّت يك سال اعلام و معرّفى ميكنى، پس اگر صاحب آن آمد، فبها، و الّا پس آن در حكم مال خود تو است. و روايت شده است كه از جمله اسامى مكّه‏ بكّه و أمّ القرى و امّ رحم و باسّه‏ است و وجه تسميه‏ «باسّه» اينست كه چون مردم در آنجا ستم ميكردند، ايشان را هلاك مى‏ساخت، و مردم آن شهر چنان بودند كه چون ستمى بر ايشان وارد مى‏شد رحم مى‏كردند.