روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۳۵۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و ساله عبد الكريم بن عمرو فقال :

إِنِّي جَعَلْتُ عَلَى نَفْسِي أَنْ أَصُومَ حَتَّى يَقُومَ‏ اَلْقَائِمُ ع‏ فَقَالَ لاَ تَصُمْ فِي اَلسَّفَرِ وَ لاَ فِي‏ اَلْعِيدَيْنِ‏ وَ لاَ فِي‏ أَيَّامِ اَلتَّشْرِيقِ‏ وَ لاَ اَلْيَوْمِ اَلَّذِي يُشَكُّ فِيهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۶۰

و عبد الكريم بن عمرو به آن امام معروض داشت كه: من- فدايت شوم- بر خود فرض كرده‏ام كه تا قيام قائم عليه السّلام روزه بدارم، در اين صورت وظيفه من چيست؟ امام فرمود: در سفر، و در عيدين، و [در] ايّام تشريق، و آن روز كه در مورد آن شكّ مى‏كنند، روزه مگير. و كسى كه در شهرى زندگى كند، كه قدرت جائرى در آن شهر باشد، مى‏بايد در روزه گرفتن و افطار كردن با او هماهنگى كند، زيرا مخالفت با او دخول در نهى خداى عزّ و جلّ است، آنجا كه فرمود: «و خود را بدست خويش به مهلكه ميفكنيد».