روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۹۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي الحسن بن محبوب عن علي بن رياب عن ضريس الكناسي عن ابي جعفر ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ خَرَجَ مُتَمَتِّعاً بِعُمْرَةٍ إِلَى اَلْحَجِّ فَلَمْ يَبْلُغْ‏ مَكَّةَ إِلاَّ يَوْمَ اَلنَّحْرِ فَقَالَ يُقِيمُ‏ بِمَكَّةَ عَلَى إِحْرَامِهِ وَ يَقْطَعُ اَلتَّلْبِيَةَ حِينَ يَدْخُلُ‏ اَلْحَرَمَ‏ فَيَطُوفُ‏ بِالْبَيْتِ‏ وَ يَسْعَى وَ يَحْلِقُ رَأْسَهُ وَ يَذْبَحُ شَاتَهُ ثُمَّ يَنْصَرِفُ إِلَى أَهْلِهِ ثُمَّ قَالَ هَذَا لِمَنِ اِشْتَرَطَ عَلَى رَبِّهِ عِنْدَ إِحْرَامِهِ أَنْ يَحُلَّهُ حَيْثُ حَبَسَهُ فَإِنْ لَمْ يَشْتَرِطْ فَإِنَّ عَلَيْهِ اَلْحَجَّ وَ اَلْعُمْرَةَ مِنْ قَابِلٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۷۵

و حسن بن محبوب، از على بن رئاب، از ضريس كناسى، از ابو جعفر عليه السّلام روايت كرده و گفته است: از آن امام در باره مردى سؤال كردم كه بقصد عمره براى حج تمتّع از وطن خود خارج شده، و جز در يوم النحر امكان رسيدن بمكه را نيافته است. پس امام گفت: او بحال احرام در مكه اقامت ميكند، و بهنگام داخل شدن بحرم تلبيه را ترك ميگويد، و پس از آن طواف بيت و سعى را انجام ميدهد، و سرش را ميتراشد، و گوسپندش را ذبح ميكند، و آنگاه بخانواده خود بازمى‏گردد. سپس امام گفت: اين براى كسى است كه بهنگام احرام با پروردگار خود شرط كرده باشد كه هر گاه مانعى پيش آمد محلّ شود، پس در صورتى كه چنين شرطى نكرده باشد حجّ و عمره سال آينده را بر ذمّه همى دارد.