روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۷۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي عن حماد بن عثمان قال :

قَالَ رَجُلٌ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي لَمَّا قَضَيْتُ نُسُكِي لِلْعُمْرَةِ أَتَيْتُ أَهْلِي وَ لَمْ أُقَصِّرْ قَالَ عَلَيْكَ بَدَنَةٌ قَالَ فَإِنِّي لَمَّا أَرَدْتُ ذَلِكَ مِنْهَا وَ لَمْ تَكُنْ قَصَّرَتْ اِمْتَنَعَتْ فَلَمَّا غَلَبْتُهَا قَرَضَتْ بَعْضَ شَعْرِهَا بِأَسْنَانِهَا قَالَ رَحِمَهَا اَللَّهُ إِنَّهَا كَانَتْ أَفْقَهَ مِنْكَ عَلَيْكَ بَدَنَةٌ وَ لَيْسَ عَلَيْهَا شَيْ‏ءٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۶۶

و از حمّاد بن عثمان روايت شده است كه گفت: مردى براى امام صادق عليه السّلام گفت: فدايت شوم، من چون مناسك عمره را انجام دادم پيش از آنكه تقصير كنم بسراغ همسر خود آمدم: امام گفت: شتر فربهى بر ذمّه دارى. گفت: من چون اين كار را از او خواستم در حالى كه تقصير نكرده بود، از قبول آن امتناع كرد، پس چون بر او غالب شدم قسمتى از موى خود را با دندانهايش قطع كرد. امام گفت: خدا او را رحمت كناد! زيرا كه او داناتر از تو بوده است. تو شترى فربه بر ذمّه دارى، و او چيزى بر ذمه ندارد.