روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۵۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

: 

وَ مَرَّ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ عَلَى اَلنَّاسِ وَ هُمْ يَأْكُلُونَ جَرَاداً فَقَالَ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ أَنْتُمْ مُحْرِمُونَ قَالُوا إِنَّمَا هُوَ مِنَ اَلْبَحْرِ قَالَ فَارْمُسُوهُ فِي اَلْمَاءِ إِذَنْ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۵۹

و ابو جعفر عليه السّلام بر مردم گذشت، در حالى كه ملخ ميخوردند، پس فرمود: سبحان اللَّه! و شما محرميد؟! گفتند: اينها از دريا هستند. گفت: اگر چنين‏ است پس آنها را در آب فرو بريد،- يعنى اينها با فرو بردن در آب ميميرند، پس چگونه از جانوران دريا هستند- و ملخ را محرم نميخورد، و محلّ نيز در حرم آن را نميخورد. پس اگر محرم «عطايه‏اى»- يعنى بزمجه‏اى- را بكشد، بايد مشتى از طعام (غله) صدقه بدهد. و چنانچه زنبورى را بخطا بكشد چيزى بر عهده او نيست، ولى اگر از روى عمد باشد بايد مشتى گندم صدقه بدهد. و اگر محرم شكارى را در خارج حرم بدست آورد، و ذبح كند و آنگاه مذبوح آن را بداخل حرم برد، و بمرد محلّى هديّه كند، پس باكى نيست كه آن را بخورد، و همانا كه فديه آن بر ذمّه كسى است كه آن را گرفته است.