روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۵۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و قال الصادق ع :

مَا وَطِئْتَ أَوْ وَطِئَهُ بَعِيرُكَ وَ أَنْتَ مُحْرِمٌ فَعَلَيْكَ فِدَاؤُهُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۵۸

و امام صادق عليه السّلام گفت: هر چيز كه تو آن را پايمال كردى يا شترت آن را پايمال كرد فديه آن بر ذمّه تو است. و چون محرم شكار را بكشد جزاى آن بر عهده او است، و ميبايد تا شكار را بر مسكينان صدقه كند. پس اگر بار ديگر صيدى را از روى عمد بكشد، جزاى آن بر او نيست، و او از كسانى است كه خدا از ايشان انتقام ميگيرد، و اين انتقام در آخرتست، و اين مضمون قول خداى عز و جل است كه گفت: «خدا از آنچه گذشته است گذشت، و كسى كه- گناهان را- اعاده كند خدا از او انتقام ميگيرد» ولى در صورتى كه شكارى را بزند، و پس از آن از روى خطا آن را اعاده كند، پس در هر نوبت كه اعاده كرد كفاره‏اى به او تعلق ميگيرد. و هر كار كه محرم از روى جهالت انجام دهد، در برابر آن چيزى بر ذمّه او نيست، مگر شكار كه فديه آن بر ذمّه او است. پس اگر از روى عمد مرتكب آن شود هم فديه آن را بر ذمّه دارد، و هم گناه آن را. و باكى نيست كه محرم ماهى را شكار كند، و تازه آن و نمك سود آن را بخورد، و توشه‏اى از آن بسازد. پس اگر ملخى را بكشد، يك دانه خرما بر ذمّه او است، و يك دانه خرما از يك ملخ بهتر است. پس اگر تعداد ملخ بسيار باشد، خون گوسپندى بر ذمّه او است.