روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۱۰۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي عن عبد الله بن المغيره قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي اَلْحَسَنِ اَلْأَوَّلِ ع‏ أُظَلِّلُ وَ أَنَا مُحْرِمٌ‏ قَالَ لاَ قُلْتُ فَأُظَلِّلُ وَ أُكَفِّرُ قَالَ لاَ قُلْتُ فَإِنْ مَرِضْتُ قَالَ ظَلِّلْ وَ كَفِّرْ ثُمَّ قَالَ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ قَالَ مَا مِنْ حَاجٍّ يَضْحَى مُلَبِّياً حَتَّى تَغِيبَ اَلشَّمْسُ إِلاَّ غَابَتْ ذُنُوبُهُ‏ مَعَهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۴۰

و از عبد اللّه بن مغيره روايت شده است كه گفت: از أبو الحسن اوّل (موسى بن جعفر) عليهما السّلام سؤال كردم كه آيا در حال احرام جايز است كه سايه‏هائى بر خود بيفكنم؟ فرمود: نه گفتم: آيا جايز است كه سايه‏هائى بر خود بيفكنم و كفّاره آن را بپردازم؟ گفت: نه. گفتم: پس در صورتى كه بيمار باشم؟ گفت: سايه‏بان بساز و كفّاره بده. سپس گفت: آيا نشنيده‏اى كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: هيچ حاجّى نيست كه در حال لبيك گفتن در برابر آفتاب قرار گيرد تا خورشيد ناپديد شود، مگر آنكه گناهان او نيز بهمراه آن ناپديد مى‏شود.