روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۴۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الصَّلَاةِ فِي السَّفَر

و قال الصادق ع :

إِنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ لَمَّا نَزَلَ عَلَيْهِ‏ جَبْرَئِيلُ‏ بِالتَّقْصِيرِ قَالَ لَهُ‏ اَلنَّبِيُّ ص‏ فِي كَمْ ذَلِكَ فَقَالَ فِي بَرِيدٍ قَالَ وَ كَمِ اَلْبَرِيدُ قَالَ مَا بَيْنَ ظِلِّ عَيْرٍ إِلَى فَيْ‏ءِ وُعَيْرٍ فَذَرَعَتْهُ‏ بَنُو أُمَيَّةَ ثُمَّ جَزَّءُوهُ عَلَى اِثْنَيْ عَشَرَ مِيلاً فَكَانَ كُلُّ مِيلٍ أَلْفاً وَ خَمْسَمِائَةِ ذِرَاعٍ‏ وَ هُوَ أَرْبَعَةُ فَرَاسِخَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۲۹

امام صادق عليه السّلام فرمود: هنگامى كه جبرئيل بر رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله نازل شده و حكم تقصير (يا كوتاه ساختن نماز براى مسافر) را آورد، پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله به او فرمود: در چه مسافتى قصر بايد كرد؟ جبرئيل گفت: پس از طى يك بريد راه آن حضرت پرسيد: يك بريد چه مسافتى است؟ عرض كرد: فاصله ميان سايه كوه عير تا سايه كوه و عير، پس بنى اميّة اين فاصله را اندازه‏گيرى كرده و به دوازده ميل بخش و علامت‏گذارى نمودند كه هر ميل معادل هزار و پانصد ذراع و آن يك بريد بود كه عبارت از چهار فرسخ است. مؤلّف- رحمة اللَّه عليه- ميفرمايد: تأويل حديث اين است كه هر گاه سفر بمسافت چهار فرسخ باشد و شخص بخواهد همان روز اين چهار فرسخ رفته را بازگردد در اين صورت بر او واجب است كه نماز را قصر كند، و هر گاه شخص اراده بازگشت در همان روز را ندارد در اين صورت مخيّر است اگر خواهد نماز را تمام كند و اگر خواهد كوتاه بخواند. و مؤيّد اين تأويل كه بيان كردم خبر آتى است: