روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۶۹۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

: 

وَ إِنَ‏ اَلنَّبِيَّ ص‏ كَانَ ذَاتَ يَوْمٍ يَؤُمُّ أَصْحَابَهُ فَيَسْمَعُ بُكَاءَ اَلصَّبِيِّ فَيُخَفِّفُ اَلصَّلاَةَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲

همانا پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله روزى براى اصحاب خود امامت ميفرمود، كه صداى گريه كودكى بگوش آن حضرت رسيد، پس نماز را كوتاه و سبك بپايان رسانيد (تا مادر طفل كه در نماز بوده زودتر از نماز فارغ شود و بكودك خود پردازد). و بر امام است كه در نماز جهريّه قراءت را با صداى متوسّط (نه بسيار بلند و نه بسيار آهسته) بخواند، زيرا خداوند عزّ و جلّ ميفرمايد «نمازت را بلند مخوان، و بسيار آهسته نيز مخوان». و چون امام از خواندن حمد فارغ شود، كسى كه پشت سر او است بايد بگويد: «الحمد للَّه ربّ العالمين» و جايز نيست پس از خواندن سوره حمد مأمومين «آمين» بگويند، زيرا اين كلمه را نصارى ميگويند.