روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۶۴۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و قال ع :

اَلْأَغْلَفُ لاَ يَؤُمُّ اَلْقَوْمَ وَ لَوْ كَانَ أَقْرَأَهُمْ‏ لِلْقُرْآنِ‏ لِأَنَّهُ ضَيَّعَ مِنَ اَلسُّنَّةِ أَعْظَمَهَا وَ لاَ تُقْبَلُ لَهُ شَهَادَةٌ وَ لاَ يُصَلَّى عَلَيْهِ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ تَرَكَ‏ ذَلِكَ خَوْفاً عَلَى نَفْسِهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳

و باز آن حضرت (امير المؤمنين عليه السلام) فرمود: كسى كه ختنه نشده نمى‏تواند امامت و پيشنمازى مردم كند، هر چند در خواندن قرآن و از حيث جودت قراءت سرآمد سايرين باشد (با وجود اينكه در ساير موارد اقرأ مقدّم بر ديگران است لكن در اين مورد خاصّ حكم فرق مى‏كند) زيرا چنين كسى از سنّتهاى حضرت ختمى مرتبت صلّى اللَّه عليه و آله بزرگترين آن را ضايع گذاشته و تباه ساخته است. و شهادت او را نمى‏پذيرند، و چون بميرد بر او نماز نمى‏كنند (يعنى آن مبالغه كه در نماز خواندن بر صلحا و امثال آنان و استغفارى كه پس از تكبير چهارم بر ميّت مى‏كنند در مورد او معمول نمى‏دارند تا سبب تنبيه ناظران گردد) مگر ترك ختنه از بيم آن باشد كه مبادا هلاك شود (يعنى كسى پيدا نشود او را ختنه كند و او بترسد كه اگر خود مبادرت به اين امر كند جانش در خطر افتد.)