روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۲۴۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ فَضْلِ الْمَسَاجِدِ وَ حُرْمَتِهَا وَ ثَوَابِ مَنْ صَلَّى فِيهَا

و قال الصادق ع :

مَنْ مَشَى إِلَى اَلْمَسْجِدِ لَمْ يَضَعْ رِجْلَيْهِ عَلَى رَطْبٍ وَ لاَ يَابِسٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ لَهُ إِلَى اَلْأَرَضِينَ اَلسَّابِعَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۵۲

امام صادق عليه السّلام فرمود: هر كس پياده بسوى مسجدها گام بردارد يا رو بمسجد رود پاهاى خود را بر هيچ تر و خشكى نگذارد (يا بر هيچ چيزى نگذارد) مگر آنكه براى او تسبيح خداوند گويند يا تسبيح گويند و ثواب آن را در نامه عمل او نويسند تا طبقه هفتم زمين. (در پاره‏اى نسخ «تا زمين هفتم» آمده بهر حال بنظر ميرسد در عبارت مسامحه‏اى صورت گرفته باشد، گفته‏اند شايد مراد از هفت زمين‏ هفت اقليم باشد دور نمى‏نمايد كه نه تنها در اين مورد بلكه اساسا در بسيارى از موارد كه عدد هفت بكار ميرود دلالت بر كامل بودن يا تمام بودن و يا بتمامى امرى نمايد چنان كه در اغلب ملل و السنه رايج است مثلا وقتى ميگويند: فلانى در هفت آسمان يك ستاره ندارد منظورشان اين نيست كه در آسمانهاى هفتگانه يك ستاره ندارد بلكه مراد در تمامى آسمانها است يا وقتى ميگويند: فلان شخص متوفّى هفت كفن پوسانده است يعنى از مرگ او چندان ميگذرد كه احتمال زنده بودنش كاملا منتفى است و بسيار مثلهاى از اين قبيل). مصنّف گويد: من اين اخبار را با ذكر اسانيد آن و نيز آنچه در اين خصوص مشايخ برايم روايت كرده‏اند در كتاب فضيلت مساجد و احترام آنها و آنچه در اين باره رسيده است ذكر كرده‏ام.