روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۱۷۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ فَضْلِ الصَّلَاة

و قال الصادق ع :

لاَ تَجْتَمِعُ اَلرَّغْبَةُ وَ اَلرَّهْبَةُ فِي قَلْبٍ إِلاَّ وَجَبَتْ لَهُ‏ اَلْجَنَّةُ فَإِذَا صَلَّيْتَ فَأَقْبِلْ بِقَلْبِكَ عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنَّهُ لَيْسَ مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ يُقْبِلُ بِقَلْبِهِ عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي صَلاَتِهِ وَ دُعَائِهِ إِلاَّ أَقْبَلَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ بِقُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِينَ إِلَيْهِ وَ أَيَّدَهُ مَعَ مَوَدَّتِهِمْ إِيَّاهُ‏ بِالْجَنَّةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۱۲

امام صادق عليه السّلام فرمود: ميل و رغبت بپاداش و رحمت الهى، و خوف از عظمت و جلال خداوندى يا عقوبت و عذاب الهى در دل كسى فراهم نميآيد مگر اينكه بهشت بر او واجب مى‏شود، پس هر گاه نماز بجا مى‏آورى دل خود را از صميم آن بجانب خداوند عزّ و جل متوجّه ساز كه هيچ بنده مؤمنى نيست كه در نماز و دعايش دل خود را متوجّه خداوند عزّ و جلّ گرداند (با حضور قلب باشد) مگر اينكه خداوند عزّ و جلّ دلهاى مؤمنان را بسوى او مايل گرداند و با جلب محبّت و دوستى مؤمنان‏ نسبت باو خداوند او را بهشت عطا فرمايد.