روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۹۴۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْمَس

و قال ابو جعفر الباقر ع :

مَسُّ اَلْمَيِّتِ عِنْدَ مَوْتِهِ وَ بَعْدَ غُسْلِهِ وَ اَلْقُبْلَةُ لَيْسَ بِهَا بَأْسٌ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۰۲

امام باقر عليه السّلام فرمود: مسّ ميّت يا تماس و دست زدن و برخورد با هر يك از اعضاى او بهنگام جان كندن و بعد از غسل دادن او و نيز بوسيدن او هيچ كدام اشكالى ندارد. و كسى كه جامه‏اش بجسد مرده‏اى ماليده شود لازمست قسمت تماس يافته را بشويد. و غسل دهنده ميّت ابتدا از كفن شروع ميكند و آن را ميبرد، پس اول فرش را باز كرده ميگسترد و بعد كفن سرتاسرى را روى آن پهن ميكند و مقدارى از ذريره (ماده‏اى خوشبوكننده مشابه كافور) بر آن ميپاشد و آنگاه لنگ را روى حبره پهن ميكند، و باز مقدارى ذريره بر آن ميپاشد و سپس پيراهن را روى لنگ ميگستراند و باز مقدارى ذريره بر آن ميپاشد آنگاه دو قطعه چوب از درخت خرماى سرسبز و تازه تهيه ميكند كه در ازاى هر كدام باندازه استخوان ذراع باشد و اگر بقدر ذراع باشد يعنى فاصله مچ دست تا آرنج و يا يك وجب باشد اشكالى ندارد و بر لنگ و ازار و پيراهن او و آن پارچه‏اى كه حبر خوانده مى‏شود و آن دو قطعه چوب مينويسند: فلانى (نام ميت‏ هر چه هست مينويسند) گواهى ميدهد كه هيچ معبودى نيست جز آفريدگار يكتا و پس از انجام اين اعمال كفنها را همگى بر ميّت ميپيچند.