روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۹۲۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ غُسْلِ الْمَيِّت

و قال ع :

إِذَا مَاتَ‏ اَلْمُؤْمِنُ‏ بَكَتْ عَلَيْهِ بِقَاعُ اَلْأَرْضِ اَلَّتِي كَانَ يَعْبُدُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا وَ اَلْبَابُ اَلَّذِي كَانَ يَصْعَدُ مِنْهُ عَمَلُهُ وَ مَوْضِعُ سُجُودِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۹۵

و باز آن حضرت فرمود: هنگامى كه مؤمن از دنيا ميرود گوشه‏ها و جاى جاى زمين كه خداوند عزّ و جلّ را در آنها پرستش ميكرده (نماز ميخوانده) و آن در آسمانى كه عمل او از آنجا بالا ميرفته و سجده‏گاهش همگى بر او ميگريند.