روایت:الکافی جلد ۲ ش ۵۰۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن اسماعيل بن مهران عن عثمان بن جبله عن ابي جعفر ع قال قال رسول الله ص :

ثَلاَثُ خِصَالٍ مَنْ كُنَّ فِيهِ أَوْ وَاحِدَةٌ مِنْهُنَّ كَانَ فِي ظِلِّ عَرْشِ اَللَّهِ يَوْمَ لاَ ظِلَّ إِلاَّ ظِلُّهُ‏ رَجُلٌ أَعْطَى اَلنَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ مَا هُوَ سَائِلُهُمْ وَ رَجُلٌ لَمْ يُقَدِّمْ رِجْلاً وَ لَمْ يُؤَخِّرْ رِجْلاً حَتَّى يَعْلَمَ أَنَّ ذَلِكَ لِلَّهِ رِضًا وَ رَجُلٌ لَمْ يَعِبْ أَخَاهُ‏ اَلْمُسْلِمَ‏ بِعَيْبٍ حَتَّى يَنْفِيَ‏ ذَلِكَ اَلْعَيْبَ عَنْ نَفْسِهِ فَإِنَّهُ لاَ يَنْفِي مِنْهَا عَيْباً إِلاَّ بَدَا لَهُ عَيْبٌ‏ وَ كَفَى بِالْمَرْءِ شُغُلاً بِنَفْسِهِ عَنِ اَلنَّاسِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۳۷

از امام باقر (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود: جز خصلت است كه در هر كه باشد يا هر كه يكى را داشته باشد، در سايه عرش خدا است روزى كه جز سايه او سايه‏اى نيست، مردى كه به مردم دهد از طرف خود آنچه را از آنان خواهش دارد و مردى كه گامى پيش و پس ننهد تا بداند كه خدا بدان راضى است و مردى كه برادر مسلمانش را به عيبى وصف نكند تا بداند كه آن عيب در خودش نيست، زيرا هيچ عيبى از خود دور نكند جز آنكه عيبى ديگر در خويش يابد و بس است كه مرد به خود سرگرم باشد و پيرامون ديگران نگردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۱۷

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: سه خصلت است كه هر كه هر سه يا يكى از آنها را داشته باشد، در سايه عرش خدا باشد روزى كه جز سايه او سايه‏ئى نباشد: ۱- مرديكه بمردم دهد آنچه خودش از آنها ميطلبد. ۲- مرديكه گامى پيش و گامى پس نگذارد، تا آنكه بداند خدا بآن راضى است. ۳- مردى كه از برادر مسلمانش عيبى نگيرد جز آنكه آن عيب را از خود بزدايد، زيرا عيبى از خود نزدايد، جز آنكه عيب ديگرى برايش هويدا گردد، و انسان را همين بس كه بخود بپردازد نه بديگران.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۷۷

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از اسماعيل بن مهران، از عثمان بن جبله، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: سه خصلت است كه هر كه آن خصلت‏ها يا يكى از آنها در او باشد، در سايه عرش خدا خواهد بود، در روزى كه هيچ سايه‏اى نباشد، مگر سايه آن: يكى مردى كه به مردم عطا كند از خويش، آن‏چه را كه او از ايشان مى‏خواهد؛ دويم مردى كه يك پا را پيش نگذارد و يك پا را به عقب نگذارد، تا آنكه بداند كه آن كار باعث خشنودى خدا است؛ و سيم مردى كه برادر مسلمان خود را به چيز ناپسنديده‏اى عيب نكند، تا آنكه آن عيب را از خود برطرف كند؛ زيرا كه از نفس خويش عيب را برطرف نكند، مگر آنكه عيبى ديگر از برايش ظاهر شود، و مرد را همين شغل بس است كه متوجّه خود باشد، تا به مردم كار نداشته باشد».