روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۷۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار عن صفوان عن اسحاق بن عمار عن رجلين من اصحابنا سمعاه عن ابي عبد الله ع قال :

مَا أَنْعَمَ اَللَّهُ عَلَى عَبْدٍ مِنْ نِعْمَةٍ فَعَرَفَهَا بِقَلْبِهِ وَ حَمِدَ اَللَّهَ ظَاهِراً بِلِسَانِهِ‏ فَتَمَّ كَلاَمُهُ حَتَّى يُؤْمَرَ لَهُ بِالْمَزِيدِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۹۱

فرمود: هر نعمتى خدا به بنده‏اى دهد و از دل آن را و با زبان خود آشكارا خدا را سپاس گويد تا سخنش تمام شود، خدا فرمان فزايش براى او صادر كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۵۰

امام صادق عليه السّلام فرمود: خدا نعمتى به بنده‏ئى نداد كه از صميم قلب آن را شناسد و در ظاهر با زبان خدا را ستايش كند و سخنش تمام شود، جز آنكه برايش بافزونى امر شود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۵۹

ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار، از صفوان، از اسحاق بن عمّار، از دو مردى كه اين حديث را از امام جعفر صادق عليه السلام شنيدند روايت كرده است كه فرمود: «خدا بر هيچ بنده‏اى نعمتى را انعام نفرموده، كه آن بنده آن نعمت را به دل خويش بشناسد، و در ظاهر خدا را به زبان خويش حمد و ستايش كند، و سخنش تمام شود، مگر آنكه از براى او به زيادتى امر شود».