روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۱۰۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ فَضْلِ الْعِلْم

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن اسماعيل بن مهران عن عبيس بن هشام عمن ذكره عن ابي جعفر ع قال :

قُرَّاءُ اَلْقُرْآنِ‏ ثَلاَثَةٌ رَجُلٌ قَرَأَ اَلْقُرْآنَ‏ فَاتَّخَذَهُ بِضَاعَةً وَ اِسْتَدَرَّ بِهِ اَلْمُلُوكَ وَ اِسْتَطَالَ بِهِ عَلَى اَلنَّاسِ وَ رَجُلٌ قَرَأَ اَلْقُرْآنَ‏ فَحَفِظَ حُرُوفَهُ وَ ضَيَّعَ حُدُودَهُ وَ أَقَامَهُ إِقَامَةَ اَلْقِدْحِ فَلاَ كَثَّرَ اَللَّهُ هَؤُلاَءِ مِنْ حَمَلَةِ اَلْقُرْآنِ‏ وَ رَجُلٌ قَرَأَ اَلْقُرْآنَ‏ فَوَضَعَ دَوَاءَ اَلْقُرْآنِ‏ عَلَى دَاءِ قَلْبِهِ فَأَسْهَرَ بِهِ لَيْلَهُ وَ أَظْمَأَ بِهِ نَهَارَهُ وَ قَامَ بِهِ فِي مَسَاجِدِهِ وَ تَجَافَى بِهِ عَنْ فِرَاشِهِ فَبِأُولَئِكَ يَدْفَعُ اَللَّهُ اَلْعَزِيزُ اَلْجَبَّارُ اَلْبَلاَءَ وَ بِأُولَئِكَ يُدِيلُ‏ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ اَلْأَعْدَاءِ وَ بِأُولَئِكَ يُنَزِّلُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلْغَيْثَ مِنَ اَلسَّمَاءِ فَوَ اَللَّهِ لَهَؤُلاَءِ فِي قُرَّاءِ اَلْقُرْآنِ‏ أَعَزُّ مِنَ اَلْكِبْرِيتِ اَلْأَحْمَرِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۶۳

از امام باقر (ع) فرمود: قرآن‏خوانان سه باشند: ۱) مردى كه قرآن بخواند و آن را كاسبى خود بحساب گيرد و پادشاهان را به وسيله آن بدو شد و از آنها سود برد و به وسيله آن به مردم گردن فرازى و دست اندازى كند. ۲) كسى كه قرآن را بخواند و الفاظ آن را نگهدارى كند و مقرراتش را از دست بنهد و آن را چون جام آب بر دست دارد و براى سود نقدى خواهد (و آن را چون چوبه تير بى‏پيكان پيكان بر پا دارد كه فرمود: معنايش اين است كه آنچه خداى عز و جل در گله و سرزنش ۳) كسى كه قرآن را بخواند و بداند و داروى شفا بخش آن را بر دل دردمند خود نهد و براى آن شبها بيدارى كشد (و آن را بخواند و با آن مناجات كند يا در آن مطالعه كند و از حقائق آن دريابد) و روزها را براى آن به تشنگى به سر آورد (روزه گيرد و رياضت كشد) و در مساجد خود براى خواندن و آموختن و آموزش و ترويج آن قيام كند و از بستر آسايش و خوابش به خاطر آن دورى گزيند به آنان است كه خداى عزيز جبّار بلا را بگرداند و مردم روى زمين را به هلاكت نرساند (چون طاغيان مردم پيشين مانند قوم فرعون و عاد و ثمود) و به وسيله اينان است كه خدا عز و جل شرّ دشمنان اسلام را بگرداند و به اينان است كه خدا عز و جل باران را از آسمان فرو ببارد، به خدا سوگند هر آينه اينان در ميان قرآن‏خوانان و قرآن‏دانان از كبريت احمر كمياب ترند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۳۵

حضرت باقر عليه السّلام فرمود: قرآن‏خوانان سه گروه‏اند: يكى آنكه قرآن خواند و آن را سرمايه كسب خود كند و پادشاهان را با آن بدو شد و بمردم بزرگى بفروشد. و ديگر مردى است كه قرآن را بخواند و حروف آن را نگهدارى كند ولى حدود آن را ضايع سازد و آن را چون قدح (جام آب) نگهدارى كند (يعنى براى خودنمائى و هنگام سودجوئى از آن منتفع گردد و در ساير اوقات پشت سر اندازد چنان كه شخص سواره جام آبش را پشت سرش مى‏آويزد و مانند اين كلام در كتاب دعاء باب صلوات گذشت مراجعه شود) خداوند امثال اينان را در قرآن‏خوانان زياد نكند. و ديگر مردى است كه قرآن خواند و داروى قرآن را بر دل دردمندش نهد و براى (خواندن و بكار بستن و دقت و غور در معانيش) شب زنده دارى كند و روزش را بتشنگى بسر برد، و در هنگام نمازهايش و جاهاى آن بدان قيام كند، و از بستر خواب بخاطر آن دورى گزيند، و بخاطر اين دسته از مردمان است كه خداى عزيز جبار بلا را بگرداند، و ببركت ايشان است كه خداى عز و جل شر دشمنان را باز دارد، و بسبب آنان است كه خداى عز و جل از آسمان باران فرستد، پس بخدا سوگند اينها در ميان قرآن‏خوانان از كبريت احمر كمياب‏ترند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۷۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از اسماعيل بن مهران، از عبيس بن هشام، از آنكه او را ذكر كرده، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «قاريان قرآن سه قسم‏اند: يكى مردى است كه قرآن را خوانده، پس آن را سرمايه فرا گرفته، و به آن از پادشاهان طلب خير و منفعت نموده، كه آن را وسيله جلب منافع و اموال از ايشان ساخته، و به آن بر مردمان فخر و گردنكشى نموده، و ديگر مردى است كه قرآن را خوانده، پس حرف‏هاى آن را حفظ و ضبط نموده، و حدود و احكامش را ضايع ساخته، و آن را به جاى قدح «۱» برپا داشته. پس خدا اين جماعت از حاملان قرآن را بسيار نكند، و سيم مردى است كه قرآن را خوانده، پس دواى قرآن را بر درد دل خود گذاشته، و شبش را به آن بيدار داشته، و روزش را به آن تشنه ساخته، و در مساجد خويش به آن برپا داشته، و به آن از رختخوابش دورى گزيده، و از آن پهلو تهى نموده. پس خداوند عزيز جبّار به بركت اين گروه، بلا را دفع مى‏نمايد، و به اين جماعت، مسلمانان را بر دشمنان ظفر و غلبه مى‏دهد، و به اين جماعت، حق- تبارك و تعالى- باران را از آسمان فرو مى‏فرستد. پس به خدا سوگند كه اين گروه، در ميان قاريان قرآن از كبريت احمر كمترند» (يعنى گوگرد سرخ) «۲». ( ۱). و مراد از قرار دادن قرآن به جاى قدح، بى‏اعتنايى است و عدم رجوع به سوى آن، مگر در وقت حاجت وضرورت، چنان كه در باب صلوات بر پيغمبر و اهل بيت عليهم السلام مذكور شد.( مترجم) ( ۲). مترجم گويد كه: كبريت- به كسر كاف و راء و سكون باء و ياء-، گوگرد و زر خالص و نقره خالص باشد. و در قاموس مذكور است كه: كبريت، از سنگ آن چيزى است كه آتش به آن افروخته مى‏شود، و ياقوت سُرخ و طلا يا جوهرى است كه معدن آن در پشت« تبّت»، در وادى مورچگان است. و در قاموس نيز مذكور است كه: تبّت- بر وزن سكّر-، بلادى است در مشرق، كه مشك ازفر به سوى آن منسوب است، و مراد از آن در اين حديث، همين معنى اخير است كه صاحب قاموس ذكر كرده، و آن از جمله اكسيرات است. امّا گوگرد آتش‏گيرا، كه مراد نبودنش معلوم است، و امّا نقره، به جهت وصف سرخى بيرون است، و طلا و ياقوت سرخ، اگرچه هر يك مى‏تواند كه مراد باشد در ظاهر حال، وليكن به اين حد كم نيست كه در مقام قلّت اين نوع از قارى ذكر شود.( مترجم)