روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۳۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن القاسم بن محمد عن سليمان بن داود المنقري عن حفص قال :

سَمِعْتُ‏ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ ع‏ يَقُولُ لِرَجُلٍ أَ تُحِبُّ اَلْبَقَاءَ فِي اَلدُّنْيَا فَقَالَ نَعَمْ فَقَالَ وَ لِمَ قَالَ لِقِرَاءَةِ قُلْ هُوَ اَللََّهُ أَحَدٌ فَسَكَتَ عَنْهُ فَقَالَ لَهُ بَعْدَ سَاعَةٍ يَا حَفْصُ‏ مَنْ مَاتَ مِنْ أَوْلِيَائِنَا وَ شِيعَتِنَا وَ لَمْ يُحْسِنِ‏ اَلْقُرْآنَ‏ عُلِّمَ فِي قَبْرِهِ لِيَرْفَعَ اَللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ‏ اَلْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آيَاتِ‏ اَلْقُرْآنِ‏ يُقَالُ لَهُ اِقْرَأْ وَ اِرْقَ فَيَقْرَأُ ثُمَّ يَرْقَى قَالَ‏ حَفْصٌ‏ فَمَا رَأَيْتُ أَحَداً أَشَدَّ خَوْفاً عَلَى نَفْسِهِ مِنْ‏ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع‏ وَ لاَ أَرْجَى اَلنَّاسِ مِنْهُ وَ كَانَتْ قِرَاءَتُهُ حُزْناً فَإِذَا قَرَأَ فَكَأَنَّهُ يُخَاطِبُ إِنْسَاناً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۰۵

از حفص گويد: از امام كاظم (ع) شنيدم به مردى مى‏فرمود: تو دوست دارى در دنيا بمانى؟ در پاسخ گفت: آرى، فرمود: براى چه؟ جواب گفت: براى خواندن قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ، و امام (ع) چيزى نگفت: و پس از ساعتى فرمود: اى حفص! هر كه از دوستان و شيعيان ما بميرد و قرآن را خوب نداند، در گورش به او ياد دهند تا خدا به وسيله آن درجه‏اش را بالا برد، زيرا درجات بهشت به اندازه آيات قرآن است، به او گفته شود: بخوان و بالا رو و مى‏خواند و بالا مى‏رود، حفص گويد: من احدى را نديدم بر خود بترسد چون موسى بن جعفر، و احدى را نديدم از آن حضرت اميدوارتر باشد و قرآن خواندنش با ناله بود، و چون قرآن مى‏خواند گويا با كسى سخن مى‏گفت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۰۸

حفص گويد: از حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام شنيدم كه بمردى ميفرمود: آيا ماندن در دنيا را دوست دارى؟ عرضكرد: آرى، فرمود: براى چه؟ عرضكرد: براى خواندن‏ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ، حضرت سكوت فرمود و پس از ساعتى بمن فرمود: اى حفص هر كه از دوستان و شيعيان ما بميرد و قرآن را خوب نداند در قبر باو ياد دهند تا خداوند بدان وسيله درجه‏اش را بالا برد زيرا درجات بهشت برابر با آيات قرآن است باو گفته شود: بخوان و بالا رو، پس ميخواند و بالا ميرود، حفص گويد: من احدى را نديدم كه بر خود بيمناكتر باشد از حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام و نه اميدوارتر از او ديدم، و قرآن‏ را محزون (و با ناله) ميخواند، و هنگامى كه قرآن ميخواند گويا با انسانى روبرو سخن گويد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۲۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از قاسم بن محمد، از سليمان بن داود منقرى، از حفص بن غياث روايت كرده است كه گفت: شنيدم از حضرت موسى بن جعفر عليه السلام كه به مردى مى‏فرمود كه: «آيا ماندن در دنيا را دوست مى‏دارى؟» آن مرد عرض كرد: آرى. فرمود: «چرا؟» عرض كرد كه: از براى خواندن سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ». پس حضرت از تكلّم با آن مرد سكوت نمود، و بعد از ساعتى به من فرمود كه: «اى حفص! هر كه از دوستان و شيعيان ما بميرد، و قرآن را نيكو ندانسته باشد، در قبرش به او تعليم مى‏شود، تا آنكه خدا به آن درجه‏اش را بلند گرداند؛ زيرا كه درجات بهشت بر اندازه آيات قرآن است. به قارى گفته مى‏شود كه: بخوان و بالا رو. پس مى‏خواند و بالا مى‏رود». و حفص گفت: كسى را نديدم كه ترسش بر نفسش سخت‏تر باشد از حضرت موسى بن جعفر عليه السلام، و نه اميدوارترى از مردمان از آن حضرت، و خواندنش حزن و اندوه بود، و چون قرآن مى‏خواند، به نحوى مى‏خواند كه گويا مشافهة با كسى سخن مى‏گفت.