روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عنه عن محمد بن سنان عن يعقوب بن شعيب عن ابي عبد الله ع :

يَا عُدَّتِي فِي كُرْبَتِي وَ يَا صَاحِبِي فِي شِدَّتِي وَ يَا وَلِيِّي فِي نِعْمَتِي وَ يَا غِيَاثِي فِي رَغْبَتِي قَالَ وَ كَانَ مِنْ دُعَاءِ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ اَللَّهُمَّ كَتَبْتَ اَلْآثَارَ وَ عَلِمْتَ اَلْأَخْبَارَ وَ اِطَّلَعْتَ عَلَى اَلْأَسْرَارِ فَحُلْتَ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ اَلْقُلُوبِ فَالسِّرُّ عِنْدَكَ عَلاَنِيَةٌ وَ اَلْقُلُوبُ إِلَيْكَ مُفْضَاةٌ وَ إِنَّمَا أَمْرُكَ لِشَيْ‏ءٍ إِذَا أَرَدْتَهُ أَنْ تَقُولَ لَهُ‏ كُنْ فَيَكُونُ‏ فَقُلْ بِرَحْمَتِكَ لِطَاعَتِكَ أَنْ تَدْخُلَ فِي كُلِّ عُضْوٍ مِنْ أَعْضَائِي وَ لاَ تُفَارِقَنِي حَتَّى أَلْقَاكَ وَ قُلْ بِرَحْمَتِكَ لِمَعْصِيَتِكَ أَنْ تَخْرُجَ مِنْ كُلِّ عُضْوٍ مِنْ أَعْضَائِي فَلاَ تَقْرَبَنِي حَتَّى أَلْقَاكَ وَ اُرْزُقْنِي مِنَ اَلدُّنْيَا وَ زَهِّدْنِي فِيهَا وَ لاَ تَزْوِهَا عَنِّي وَ رَغْبَتِي فِيهَا يَا رَحْمَانُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۳۵۷

از امام صادق (ع): «اى پشت من در گرفتاريم و اى يارم در سختيم و اى سرپرستم در نعمتم و اى دادرسم در رغبتم». فرمود: از دعاء أمير المؤمنين (ع) است: «بار خدايا! ثبت كردى هر اثر را و دانستى هر خبر را و آگاه شدى بر هر سِرّ و جلوگير شدى ميان ما و دلها، هر نهانى نزد تو عيان است و دلها به سوى درگاهت روان و كشان و همانا به محض فرمانت هر چه را خواهى گوئى: باش، و بى‏درنگ ميباشد، پس بگو از رحمتت براى‏ طاعتت كه در هر عضوى من در آيد و از من جدا نشود تا تو را ملاقات كنم و از رحم خود به نافرمانيت بگو: از هر عضوم برآيد و به من نزديك نيايد تا تو را ملاقات كنم، و از دنيا به من روزى كن و مرا بدان بى‏رغبت كن و آن را از من دريغ مكن با رغبتم در آن، اى بخشاينده.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۸۵

و از دعاهاى امام صادق عليه السلام نيز (اين دعا است): «يا عدتى في كربتى و يا صاحبى في شدتى و يا وليى في نعمتى و يا غياثى في رغبتى». فرمود: و از دعاهاى امير المؤمنين عليه السلام است (دعائى كه ترجمه‏اش اين است): «بار خدايا اثرها (يعنى كردارهاى نيك و بد) را ثبت كرده‏اى، و اخبار را دانسته‏اى، و بر اسرار آگاهى، پس ميان ما و دلها حائل شدى، نهان در پيش تو عيانست، و دلها بسوى تو كشيده شده، و جز اين نيست كه فرمانت بچيزى كه خواهى بدان گوئى باش ميباشد، پس با رحمت خود بطاعتت بگو در هر عضوى از اعضاى من در آيد، و از من جدا نشود تا ديدارت كنم، و با رحمت خود بنافرمانيت بگو از هر عضوى از اعضاى من بيرون رود و نزديك بمن نشود تا تو را ديدار كنم، و از دنيا بمن روزى كن، و در آن مرا بى‏رغبت كن، و آن را از من دور مكن با رغبت من در آن اى خداى بخشاينده».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۷۹

از او، از محمد بن سنان، از يعقوب بن شعيب، از امام جعفر صادق عليه السلام مروى است كه: «يَا عُدَّتِي فِي كُرْبَتِي، وَ يَا صَاحِبِي فِي شِدَّتِي، وَ يَا وَلِيِّي فِي نِعْمَتِي، وَ يَا غِيَاثِي فِي رَغْبَتِي؛ «اى سبب آماده من در اندوه من! و اى يار من در سختى من! و اى اختياردار من در نعمت من! و اى فريادرس من در رغبت من!»، و گفت كه: از جمله دعاى اميرالمؤمنين عليه السلام اين بود: اللَّهُمَّ كَتَبْتَ الْآثَارَ ... وَ رَغْبَتِي فِيهَا يَا رَحْمَانُ؛ خداوندا! نوشته‏اى اثرها را، و دانسته‏اى خبرها را، و مطّلع شده‏اى بر رازها. پس مانع شده‏اى در ميان آدميان ودل‏ها. پس راز در نزد تو آشكار است، و دل‏ها به سوى تو رسيده‏شده، و جز اين نيست كه فرمان تو به چيزى، چون خواسته‏ باشى آن را، آن است كه بگويى به آن كه: باش، پس مى‏باشد. پس بگو به رحمت خود، به طاعتت، كه داخل شود در هر اندامى از اندام‏هاى من، و جدا نشود از من، تا آنكه ملاقات كنم تو را، و بگو به رحمت خود، به معصيتت، كه بيرون رود از هر عضوى از اعضاى من، پس نزديك نشود به من، تا ملاقات كنم تو را، و روزى ده مرا از دنيا، و بى‏رغبت كن مرا در آن، و مگردان آن را از من، در حالى كه رغبت من در آن است، اى بخشاينده!».