روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۷۹۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن صفوان بن يحيي عن اسحاق بن عمار عن بعض اصحابه عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثَلاَثَ سَاعَاتٍ فِي اَللَّيْلِ وَ ثَلاَثَ سَاعَاتٍ‏ فِي اَلنَّهَارِ يُمَجِّدُ فِيهِنَّ نَفْسَهُ فَأَوَّلُ سَاعَاتِ اَلنَّهَارِ حِينَ‏ تَكُونُ اَلشَّمْسُ هَذَا اَلْجَانِبَ يَعْنِي مِنَ اَلْمَشْرِقِ مِقْدَارَهَا مِنَ‏ اَلْعَصْرِ يَعْنِي مِنَ اَلْمَغْرِبِ إِلَى اَلصَّلاَةِ اَلْأُولَى وَ أَوَّلُ سَاعَاتِ اَللَّيْلِ فِي اَلثُّلُثِ اَلْبَاقِي مِنَ اَللَّيْلِ إِلَى أَنْ يَنْفَجِرَ اَلصُّبْحُ يَقُولُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ رَبُّ اَلْعَالَمِينَ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلْعَلِيُّ اَلْعَظِيمُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلْعَزِيزُ اَلْحَكِيمُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلْغَفُورُ اَلرَّحِيمُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلرَّحْمَنُ‏ اَلرَّحِيمُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ مَالِكُ يَوْمِ اَلدِّينِ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ لَمْ أَزَلْ وَ لاَ أَزَالُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ خَالِقُ اَلْخَيْرِ وَ اَلشَّرِّ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ خَالِقُ‏ اَلْجَنَّةِ وَ اَلنَّارِ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ بَدِي‏ءُ كُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ إِلَيَّ يَعُودُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلْوَاحِدُ اَلصَّمَدُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ‏ عََالِمُ اَلْغَيْبِ وَ اَلشَّهََادَةِ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ‏ اَلْمَلِكُ‏ اَلْقُدُّوسُ اَلسَّلاََمُ‏ اَلْمُؤْمِنُ اَلْمُهَيْمِنُ اَلْعَزِيزُ اَلْجَبََّارُ اَلْمُتَكَبِّرُ إِنِّي أَنَا اَللَّهُ‏ اَلْخََالِقُ اَلْبََارِئُ اَلْمُصَوِّرُ لِيَ اَلْأَسْمَاءُ اَلْحُسْنَى إِنِّي أَنَا اَللَّهُ اَلْكَبِيرُ اَلْمُتَعَالِ قَالَ ثُمَّ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ مِنْ عِنْدِهِ‏ وَ اَلْكِبْرِيَاءُ رِدَاؤُهُ فَمَنْ نَازَعَهُ شَيْئاً مِنْ ذَلِكَ أَكَبَّهُ اَللَّهُ‏ فِي‏ اَلنَّارِ ثُمَّ قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ يَدْعُو بِهِنَّ مُقْبِلاً قَلْبُهُ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلاَّ قَضَى حَاجَتَهُ وَ لَوْ كَانَ شَقِيّاً رَجَوْتُ أَنْ يُحَوَّلَ سَعِيداً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۴۹

از امام صادق (ع) فرمود: راستى خدا عز و جل را سه ساعت است در شب و سه ساعت در روز كه در آنها خود را تمجيد كند نخست ساعت‏هاى روز آن گاه است كه خورشيد در اينجانب مشرق برآيد به اندازه‏اى كه در عصر بالاى افق است تا غروب و ادامه يابد تا به وقت نماز نخست (يعنى نماز ظهر) و نخست ساعت‏هاى شبانه در ثلث آخر است تا سپيده دم، خداوند مى‏فرمايد: راستى كه من منم پروردگار جهانيان، راستى كه من منم خداوند فرازنده و بزرگوار، راستى كه من منم خداوند با عزت حكمتدار، راستى كه من منم خداوند آمرزنده و مهرورز، راستى كه من منم خداوند بخشاينده و مهربان، راستى كه من منم خداوند مالك روز جزا، راستى كه من منم كه هميشه بوده و پيوسته هستم، راستى كه من منم آفريننده خير و شر، راستى كه من منم آفريننده بهشت و دوزخ، راستى كه من منم خداوند داناى نهان و عيان، راستى كه من منم خداوند مالك قدوس سلام مؤمن مهيمن عزيز جبار متكبر، راستى كه من منم خداوند آفريننده جانبخش صورت‏گر از آن من است نام‏هاى بهتر، راستى كه من منم خداوند بزرگ و برتر. گويد: سپس امام صادق (ع) فرمود: از بيان خودش كه كبرياء و بزرگى برازنده‏ حضرت او است و هر كه در باره آن با وى ستيزد خدايش به دوزخ سرنگون سازد، سپس فرمود: هيچ بنده مؤمنى نيست كه اينها را بخواند و دل به درگاه خدا عز و جل داشته باشد جز اينكه خداوند حاجتش را بر آورد و اگر شقى باشد اميدوارم كه به سعادت مبدل شود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۸۱

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: همانا براى خداى عز و جل در شب سه ساعت است و در روز سه ساعت كه خود را در آن ساعات تمجيد كند، پس نخستين ساعتها از روز آن ساعت است كه خورشيد در جانب مشرق باشد و باندازه‏اى كه در عصر بغروب مانده است (بوقت نماز ظهر مانده باشد) و تا هنگام نماز اولى (يعنى نماز ظهر) ادامه يابد، و نخستين ساعتهاى شب ثلث آخر شب است تا زدن سپيده (كه در اين ساعات خداوند خود را تمجيد كند و) فرمايد: «انى انا اللَّه العلى العظيم، انى انا اللَّه العزيز الحكيم، انى انا اللَّه الغفور الرحيم، انى انا اللَّه الرحمن الرحيم، انى انا اللَّه مالك يوم الدين، انى انا اللَّه لم ازل و لا ازال، انى انا اللَّه خالق الخير و الشر، انى انا اللَّه خالق الجنة و النار، انى انا اللَّه بدي‏ء كل شى‏ء و الى يعود، انى انا اللَّه الواحد الصمد، انى انا اللَّه عالم الغيب و الشهادة، انى انا اللَّه الملك القدوس السلام المؤمن المهيمن العزيز الجبار المتكبر، انى انا اللَّه الخالق البارئ المصور لى الاسماء الحسنى، انى انا اللَّه الكبير المتعال». سپس حضرت صادق عليه السلام از بيان خودش فرمود: «و الكبرياء رداؤه» (يعنى كبرياء و بزرگى برازنده حضرت اوست) و هر كس در باره آن با او ستيزه كند خداوند او را به رو در آتش اندازد، سپس فرمود: هيچ بنده مؤمنى نيست كه اين اسامى را بخواند و دلش متوجه خداى عز و جل باشد جز اينكه حاجتش برآورده شود، و اگر شقى (و با شقاوت) باشد اميد دارم كه سعيد گردد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۰۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از صفوان بن يحيى، از اسحاق بن عمّار، از بعضى از اصحاب خويش، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه خداى- تعالى- را سه ساعت است در شب و سه ساعت است در روز، كه در آن ساعت‏ها خود را به بزرگى ياد مى‏فرمايد. پس اوّل ساعت‏هاى روز، وقتى است كه آفتاب در اين جانب؛ يعنى از جانب مشرق به اندازه آن باشد از عصر؛ يعنى از جانب مغرب، تا نماز اوّل» (كه عبارت است از نماز ظهر) «۱». تتمّه حديث: «و اوّل ساعت‏هاى شب، دو ثلث از باقى‏مانده از شب است، تا آنكه صبح چون نهر بر افق روان شود «۲». مى‏فرمايد: انى‏ أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ ... انّى‏ أَنَا اللَّهُ الْكَبيرُ الْمُتَعالِ؛ به درستى كه منم خدا كه پروردگار جهانيانم. به درستى كه منم خدا كه بلندمرتبه و بزرگم. به درستى كه منم خدا كه ارجمند و درست‏كردارم. به درستى كه منم خدا كه آمرزگار و بخشاينده‏ام. به درستى كه منم خداى مهربان رحيم. به درستى كه منم خدا كه مالك روز جزايم. به درستى كه منم خدا كه نيست نشده و نيست نخواهد شد. به درستى كه منم خدا كه آفريننده خوب و بدى‏ام. به درستى كه منم خدا كه آفريننده بهشت و دوزخم. به درستى كه منم خدا كه آشكاركننده هر چيزم و به سوى من برمى‏گردد. به درستى كه منم خداى يكتاى پناه نيازمندان. به درستى كه منم خدا، داناى نهانى و آشكار. به درستى كه منم خداى‏ پادشاه، به غايت پاكيزه، بى‏عيب، بى‏آفت، ايمن‏كننده، نگهبان، ارجمند، (يا غالب)، بزرگوار، بلندمرتبه. به درستى كه منم خداى تقديركننده آفريننده نگارنده. مرا است نام‏هاى نيكوتر. به درستى كه منم خدا، بزرگ و برتر از همه». راوى مى‏گويد: بعد از آن حضرت صادق عليه السلام از پيش خود فرمود: «و كبريا و بزرگوارى به منزله رداى آن جناب است. پس هر كه چيزى از آن را با او منازعه كند، خدا او را در آتش دوزخ نگونسار سازد و به زودى دراندازد». بعد از آن فرمود كه: «هيچ بنده مؤمنى نيست كه اينها را بخواند، در حالى كه روى دلش به خداى- تعالى- باشد، مگر آنكه خدا حاجت او را برآورد. و اگر بدبخت باشد، اميد دارم كه نيك‏بخت گردد». (۱). حاصل آن‏كه، سه ساعت روز، پيش از ظهر است، از آن زمان كه آفتاب به جايى مى‏رسد كه تا وقت نماز ظهر، برابر است با آن‏چه آفتاب در عصر به آنجا مى‏رسد تا نماز مغرب، كه عبارت از دانگ و نيم باشد. (مترجم)

(۲). و بنابر بعضى از نسخ كافى، از ثلث باقى‏مانده و بنابر بعضى ديگر از نسخ، در ثلث باقى مانده است.