روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۸۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن الحسين بن اسحاق عن علي بن مهزيار عن حماد بن عيسي عن الحسين بن مختار عن بعض اصحابه عن ابي جعفر ع قال :

كَفَى بِالْمَرْءِ عَيْباً أَنْ يَتَعَرَّفَ مِنْ عُيُوبِ اَلنَّاسِ مَا يَعْمَى عَلَيْهِ مِنْ أَمْرِ نَفْسِهِ أَوْ يَعِيبَ عَلَى اَلنَّاسِ أَمْراً هُوَ فِيهِ لاَ يَسْتَطِيعُ اَلتَّحَوُّلَ عَنْهُ إِلَى غَيْرِهِ أَوْ يُؤْذِيَ جَلِيسَهُ بِمَا لاَ يَعْنِيهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۷۷

از امام باقر (ع) كه فرمود: براى مرد همين عيب بس كه در مردم عيبها بجويد و بفهمد كه از ديدار آنها در خود كور است يا مردم را عيب كند بدان چه در خود او هم هست و نتواند از آن به وضع ديگر منتقل شود يا همنشين خود را بيازارد بدان چه سودش نبخشد و براى او مهم نيست.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۰۱

حضرت باقر عليه السّلام فرمود: اين عيب براى مرد بس است كه از عيبهاى مردم چيزى را جستجو كند (و در صدد فهميدن آن برآيد) كه از ديدن آن در خود نابينا است، يا چيزى را بر مردم عيب گيرد كه در خود او هست، و نتواند از آن عيب بيرون آيد و بحال ديگرى درآيد، يا همنشين خود را بچيزى كه بكارش نخورد آزار دهد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۷۹

محمد بن يحيى، از حسين بن اسحاق، از على بن مهزيار، از حمّاد بن عيسى، از حسين بن مختار، از بعضى اصحاب خويش، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «مرد را همين عيب بس است، كه بشناسد از عيب‏هاى مردمان، آنچه را كه از امر خودش بر او پوشيده باشد، يا كارى را بر مردم عيب كند، كه خود در آن باشد و نتواند كه از آن به سوى غير آن منتقل شود، يا همنشين خود را برنجاند، به آنچه به كارش نيايد».