روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۳۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن احمد بن محمد عن علي بن النعمان عن ابي اسامه زيد عن ابي عبد الله ع قال قال رسول الله ص :

مَنْ لَمْ يَتَعَزَّ بِعَزَاءِ اَللَّهِ تَقَطَّعَتْ نَفْسُهُ حَسَرَاتٍ عَلَى اَلدُّنْيَا وَ مَنْ أَتْبَعَ بَصَرَهُ مَا فِي أَيْدِي اَلنَّاسِ كَثُرَ هَمُّهُ وَ لَمْ يُشْفَ‏ غَيْظُهُ وَ مَنْ لَمْ يَرَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ نِعْمَةً إِلاَّ فِي مَطْعَمٍ أَوْ مَشْرَبٍ أَوْ مَلْبَسٍ فَقَدْ قَصُرَ عَمَلُهُ وَ دَنَا عَذَابُهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۳۳

از امام صادق (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود: هر كه با تسليت و دلجوئى خدا تسلّى نيابد و دلش آرام نشود، نفسش از افسوس و حسرت پى در پى بر دنيا بند آيد و هر كه ديده به دنبال آن دارد كه به دست مردمِ ديگر است، همّ و غمّ او فراوان شود، و سوز دلش درمان نپذيرد، و هر كه براى خدا عز و جل نعمتى نشناسد جز در خوردن و نوشيدن و جامه پوشيدن، محققاً كردارش كم و كوتاه و عذابش نزديك است (و به عذاب نزديك است خ ل).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳

و آن حضرت عليه السلام فرموده كه رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: هر كه با تسليت و دلجوئى خداوند تسلى نجويد (و در مقابل ناملايمات بردبارى نكند) نفيس از حسرت‏هاى پى در پى بند آيد، و هر كه چشم بدنبال آنچه در دست مردمان ديگر است اندازد، اندوهش فراوان گردد، و سوز دلش درمان نپذيرد، و هر كه جز در خوردن و يا نوشيدن يا جامه پوشيدن براى خداى عز و جل در خودش نعمتى نبيند بطور تحقيق (چنين كسى) كردارش كم و كوتاه، و عذابش نزديك است‏

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۴۷

از او، از احمد بن محمد، از على بن نعمان، از ابو اسامه- يعنى زيد-، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: هر كه به تسلّى دادن خدا تسلّى نيابد، دلش پاره‏پاره شود، به جهت حسرت‏هاى بر دنيا. «۱» و هر كه چشمش برود در پى آنچه در دست مردمان است، غم و اندوهش بسيار باشد و خشم خويش را شفا ندهد. و هر كه نعمتى را از براى خداى عز و جل بر خويش نبيند، مگر در خوردنى يا آشاميدنى يا پوشيدنى، به حقيقت كه عملش كوتاه و عذابش نزديك شده است». __________________________________________________

(۱). و مراد اين است كه، هر كه دنيا را دوست دارد و بر آنچه به او مى‏رسد از حوادث دنيا صبر نكند، هميشه در حسرت‏و اندوه باشد. (مترجم)