روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۵۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ فَضْلِ الْعِلْم

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن عبد الله بن يحيي عن ابن مسكان عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

قُلْتُ لَهُ اِتَّخَذُوا أَحْبََارَهُمْ وَ رُهْبََانَهُمْ أَرْبََاباً مِنْ دُونِ اَللََّهِ‏ فَقَالَ أَمَا وَ اَللَّهِ مَا دَعَوْهُمْ إِلَى عِبَادَةِ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ دَعَوْهُمْ مَا أَجَابُوهُمْ وَ لَكِنْ أَحَلُّوا لَهُمْ حَرَاماً وَ حَرَّمُوا عَلَيْهِمْ حَلاَلاً فَعَبَدُوهُمْ مِنْ حَيْثُ لاَ يَشْعُرُونَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۱۵۷

ابو بصير گويد: به امام ششم عرض كردم كه (در آيه ۲۷ سوره ۹): «احبار و راهبان (ملايان و زاهدان) خود را پروردگار خود گرفتند» فرمود: به خدا آن ملاها و زاهدها آنها را دعوت نكردند كه بيائيد ما را بپرستيد اگر هم دعوت مى‏كردند از آنها نمى‏پذيرفتند ولى براى آنها فتوى مى‏دادند و بسا حرامى را حلال مى‏كردند و بسا حلالى را حرام و آنها به اين حساب ندانسته عبادت آنان مى كردند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۶۸

ابو بصير گويد از امام صادق عليه السلام در باره آيه (۳۱ سوره ۹) «علما و راهبان خويش را پروردگار خود گرفتند نه خدا را» پرسيدم فرمود: بخدا سوگند كه علما و راهبان مردم را بعبادت خويش نخواندند و اگر هم ميخواندند آنها نميپذيرفتند ولى حرام خدا را براى آنها حلال و حلالش را حرام كردند، بنا بر اين آنها ندانسته و نفهميده عبادت ايشان كردند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۱۹۵

چند نفر، از اصحاب ما روايت كرده‏اند از احمد بن محمد بن خالد، از عبداللَّه بن يحيى، از ابن مُسكان، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام كه گفت: به آن حضرت عرض‏ كردم كه: «اتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ» «۱»، يعنى: «فرا گرفتند جهودان و ترسايان (اما جهودان، علما و دانشمندان خويش را، و اما ترسايان، زاهدان خود را كه ديرانيان و صومعه داران ايشانند)، پروردگار و خدايان به جز خداوند عالميان». حضرت فرمود كه: «بدان و آگاه باش، به خدا سوگند كه ايشان را به سوى بندگى و پرستيدن خود، نخواندند و اگر ايشان را مى‏خواندند، ايشان را اجابت نمى‏نمودند، ولكن حرامى را از براى ايشان حلال گردانيدند و حلالى را از براى ايشان حرام كردند. پس ايشان را پرستيدند از آنجا كه نمى‏دانند». __________________________________________________

(۱). توبه، ۳۱.