مُسْتَوْدَع: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
(Edited by QRobot) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' [[ویژه:پیوند_به_این_صفحه/مُسْتَوْدَع | آیات شامل این کلمه ]]''' | ''' [[ویژه:پیوند_به_این_صفحه/مُسْتَوْدَع | آیات شامل این کلمه ]]''' | ||
«مُسْتَوْدَع» از مادّه «وَدْع» (بر وزن منع) به معناى ترک کردن است و از آنجا که امور ناپایدار محل خود را به زودى ترک مى گویند، این کلمه به معناى ناپایدار نیز به کار مى رود، و «ودیعه» را از این نظر «ودیعه» مى گویند که باید محل خود را ترک گوید و به دست صاحب اصلى باز گردد. | |||
و یا از آنجا که امور ناپایدار رها مى شوند، و به حالت اول باز مى گردند، به هر امر ناپایدار، «مُسْتَوْدَع» گفته مى شود; «ودیعه» را نیز به خاطر این که سرانجام باید محل خود را رها کند، و به صاحب اصلى باز گردد «ودیعه» گفته اند. | |||
=== ریشه کلمه === | === ریشه کلمه === | ||
نسخهٔ ۱۳ تیر ۱۳۹۳، ساعت ۱۴:۴۳
«مُسْتَوْدَع» از مادّه «وَدْع» (بر وزن منع) به معناى ترک کردن است و از آنجا که امور ناپایدار محل خود را به زودى ترک مى گویند، این کلمه به معناى ناپایدار نیز به کار مى رود، و «ودیعه» را از این نظر «ودیعه» مى گویند که باید محل خود را ترک گوید و به دست صاحب اصلى باز گردد.
و یا از آنجا که امور ناپایدار رها مى شوند، و به حالت اول باز مى گردند، به هر امر ناپایدار، «مُسْتَوْدَع» گفته مى شود; «ودیعه» را نیز به خاطر این که سرانجام باید محل خود را رها کند، و به صاحب اصلى باز گردد «ودیعه» گفته اند.
ریشه کلمه
- ودع (۴ بار)
