روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۶۲۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، بَابُ السُّكْنَى وَ الْعُمْرَى وَ الرُّقْبَى

و روي محمد بن ابي عمير عن ابان بن عثمان عن عبد الرحمن بن ابي عبد الله عن حمران قال :

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلسُّكْنَى وَ اَلْعُمْرَى فَقَالَ اَلنَّاسُ فِيهِ عِنْدَ شُرُوطِهِمْ إِنْ كَانَ شَرَطَ حَيَاتَهُ فَهُوَ حَيَاتَهُ وَ إِنْ كَانَ لِعَقِبِهِ فَهُوَ لِعَقِبِهِ كَمَا شَرَطَ حَتَّى يَفْنَوْا ثُمَّ تُرَدُّ إِلَى صَاحِبِ اَلدَّارِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۲۲

و محمّد بن أبى عمير، از أبان بن عثمان، از عبد الرّحمن بن أبى عبد اللَّه، از حمران روايت كرده است كه گفت: از آن امام عليه السّلام در باره سكنى و عمرى سؤال كردم، پس فرمود: مردم در اين باره بشروطشان بايد عمل كنند، اگر مدّت حيات خود را شرط كرده باشد پس سكنى مربوط بمدّت حيات او است، و اگر براى بازماندگانش شرط كرده باشد بمقتضاى همين شرط متعلّق به بازماندگانست، تا زمانى كه ايشان فانى شوند، پس از آن به صاحب خانه بازگردانده مى‏شود.