روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۲۵۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي الحسن بن محبوب عن هشام بن سالم عن عمار الساباطي عن ابي عبيده قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ أَعْمَى فَقَأَ عَيْنَ صَحِيحٍ مُتَعَمِّداً فَقَالَ يَا أَبَا عُبَيْدَةَ إِنَّ عَمْدَ اَلْأَعْمَى‏ مِثْلُ اَلْخَطَإِ هَذَا فِيهِ اَلدِّيَةُ مِنْ مَالِهِ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ مَالٌ فَإِنَّ دِيَةَ ذَلِكَ عَلَى اَلْإِمَامِ وَ لاَ يُبْطَلُ حَقُ‏ مُسْلِمٍ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۸

ابو عبيده گويد: از امام باقر عليه السّلام پرسيدم اگر شخص نابينا از روى عمد چشم بينائى را دريد و كور كرد حكمش چيست؟ فرمود: اى ابا عبيد در اينجا عمد كور مانند خطاى بيناست بايد ديه دهد (چون چشم ندارد تا قصاص شود) و چنانچه مالى ندارد تا ديه را بپردازد، امام مسلمين بايد آن را بپردازد تا حقّ مسلمانى پايمال نشود.