روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۹۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

روي محمد بن يحيي الخثعمي عن حماد بن عثمان قال :

وَ قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا تَقُولُ فِي اَلْكَنْعَتِ‏ قَالَ لاَ بَأْسَ بِأَكْلِهِ قُلْتُ فَإِنَّهُ لَيْسَ لَهُ قِشْرٌ قَالَ بَلَى وَ لَكِنَّهَا حُوتَةٌ سَيِّئَةُ اَلْخُلُقِ تَحْتَكُّ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ فَإِذَا نَظَرْتَ فِي أَصْلِ أُذُنَيْهَا وَجَدْتَ لَهَا قِشْراً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۶۷

حمّاد بن عثمان گفت: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: قربانت شوم در باره كنعت چه مى‏فرمائيد؟ فرمود: خوردنش اشكالى ندارد، عرض كردم: قشر ندارد، فرمود: چرا قشر دارد ولى ماهيى تندخوست و خود را به هر چيز مى‏سايد و فلسش مى‏ريزد و اگر درست در بن دو گوشش دقّت كنى قشر آن را خواهى ديد.