روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-ضَمَانُ الْمُزَكَّى وَ زَكَاةُ النَّقْدَيْنِ وَ مُسْتَحِقُّ الزَّكَاة

و قال عبد الله بن عجلان السكوني لابي جعفر ع :

إِنِّي رُبَّمَا قَسَمْتُ اَلشَّيْ‏ءَ بَيْنَ أَصْحَابِي أَصِلُهُمْ بِهِ فَكَيْفَ أُعْطِيهِمْ فَقَالَ أَعْطِهِمْ عَلَى اَلْهِجْرَةِ فِي اَلدِّينِ وَ اَلْفِقْهِ وَ اَلْعَقْلِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳۶

و عبد الله بن عجلان سكونى، به امام ابو جعفر باقر عليه السّلام معروض داشت كه: گاهى اتّفاق مى‏افتد كه من چيزى را به رسم صله ميان يارانم تقسيم ميكنم، پس آن را چگونه به ايشان بدهم؟ امام فرمود: آن را به نسبت هجرتشان در دين و فقه و عقل به ايشان عطا كن.و گندم و جو زكاتى ندارد تا به پنج «وسق» برسد، و وسق شصت «صاع» و صاع چهار «مدّ» و وزن مدّ دويست و نود و دو درهم و نصف درهم است، پس چون بعد از پرداختن خراج سلطان، و تكاليف قريه، اين مقدار به دست آيد، اگر كشتزارش با آب باران آبيارى شده، يا از آب جارى بهره گرفته، يك عشر از آن به عنوان زكات اخراج مى‏شود، و اگر به وسيله دلوها و مشكها آبيارى شده نيم عشر از آن اخراج مى‏شود، و در خرما و مويز هم همين حكم جارى است. پس اگر بعد از آن بقيّه‏اى به جاى ماند، چيزى به آن تعلّق نميگيرد، تا آنگاه كه فروخته شود، و سال بر بهاى آن بگذرد.