روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۷۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و قال الصادق ع :

مَنْ أَمَ‏ هَذَا اَلْبَيْتَ‏ حَاجّاً أَوْ مُعْتَمِراً مُبَرَّأً مِنَ اَلْكِبْرِ رَجَعَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَهَيْئَةِ يَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ وَ اَلْكِبْرُ هُوَ أَنْ يَجْهَلَ اَلْحَقَّ وَ يَطْعُنَ عَلَى أَهْلِهِ وَ مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ فَقَدْ نَازَعَ اَللَّهَ رِدَاءَهُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۱

و امام صادق عليه السّلام فرمود: كسى كه بقصد حجّ يا عمره آهنگ اين خانه كند در حالى كه از كبر (و خود برتر بينى) پيراسته باشد، از گناهانش بيرون آيد بمانند روزى كه از مادر متولّد شده باشد، و كبر اينست كه حقّ را نشناسد، و به اهل آن طعن زند، و هر كس كه چنين كند با خدا از سر خصومت برآمده، و رداى كبرياء خدا را بسوى خود كشيده است.