روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-ضَمَانُ الْمُزَكَّى وَ زَكَاةُ النَّقْدَيْنِ وَ مُسْتَحِقُّ الزَّكَاة

و قال الرضا ع :

إِنَ‏ بَنِي تَغْلِبَ‏ أَنِفُوا مِنَ اَلْجِزْيَةِ وَ سَأَلُوا عُمَرَ أَنْ يُعْفِيَهُمْ‏ فَخَشِيَ أَنْ يَلْحَقُوا بِالرُّومِ‏ فَصَالَحَهُمْ عَلَى أَنْ صَرَفَ ذَلِكَ عَنْ رُءُوسِهِمْ وَ ضَاعَفَ عَلَيْهِمُ اَلصَّدَقَةَ فَرَضُوا بِذَلِكَ فَعَلَيْهِمْ مَا صَالَحُوا عَلَيْهِ وَ رَضُوا بِهِ‏ إِلَى أَنْ يَظْهَرَ اَلْحَقُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۲۹

و امام على بن موسى الرضا عليهما السّلام فرمود: قبيله بنى تغلب از اداى جزيه اباء داشتند، و از عمر خواستند كه ايشان را از دادن آن معاف دارد، چون عمر از آن ترسيد كه آن قبيله به دولت روم بپيوندند، پس بر اين گونه با ايشان مصالحه كرد كه جزيه را از افرادشان بازگرفت، و زكاتشان را مضاعف ساخت، و ايشان به اين كار راضى شدند، پس حكم اين مصالحه كه آن را پذيرفتند و به آن رضايت دادند بر ايشان نافذ است، تا زمانى كه حقّ ظاهر گردد.