روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۲۶۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و قال ابو جعفر ع لجابر :

يَا جَابِرُ مَنْ دَخَلَ عَلَيْهِ‏ شَهْرُ رَمَضَانَ‏ فَصَامَ نَهَارَهُ وَ قَامَ وِرْداً مِنْ لَيْلِهِ وَ حَفِظَ فَرْجَهُ وَ لِسَانَهُ وَ غَضَّ بَصَرَهُ وَ كَفَّ أَذَاهُ خَرَجَ مِنَ اَلذُّنُوبِ كَيَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ قَالَ‏ جَابِرٌ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا أَحْسَنَ هَذَا مِنْ حَدِيثٍ قَالَ مَا أَشَدَّ هَذَا مِنْ شَرْطٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۲۱

و امام ابو جعفر عليه السّلام به جابر فرمود: اى جابر، كسى كه ماه رمضان بر او وارد شود، پس روزش را روزه بدارد، و بخشى از شبش را با تلاوت قرآن و دعاء بپا دارد، و عضو تناسل و زبان خود را حفظ كند، و چشمش را از نامحرم و مناظر زشت، فروپوشد، و آزارش را از مردم باز دارد، بمانند روزى كه از مادر متولّدشده است از گناهان بيرون مى‏آيد. جابر گفت: گفتم: فدايت شوم، اين چه حديث خوب و دلپذيرى است! امام فرمود: اين چه شرط دشوارى است!.