روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۹۴۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ دُعَاءِ قُنُوتِ الْوَتْر

و قال ابو جعفر ع :

اَلْقُنُوتُ فِي‏ يَوْمِ اَلْجُمُعَةِ تَمْجِيدُ اَللَّهِ وَ اَلصَّلاَةُ عَلَى‏ نَبِيِّ اَللَّهِ‏ وَ كَلِمَاتُ اَلْفَرَجِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۸۳

و امام محمّد باقر عليه السّلام فرمود: قنوت در روز جمعه عبارتست از تمجيد و تعظيم [خداوند] و درود و صلوات بر پيامبر خدا، و خواندن كلمات فرج و درخواست گشايش در امور، آنگاه خواندن اين دعاء است (كه مى‏آيد). و قنوت در نماز وتر همانند قنوتى است كه روز جمعه ميخوانى، آنگاه پيش از آنكه براى حوائج خود دعا كنى اين دعا را ميخوانى: «اللّهم تمّ نورك فهديت فلك الحمد ربّنا، و بسطت يدك فلك الحمد ربّنا، و عظم حلمك فعفوت فلك الحمد ربّنا، وجهك اكرم الوجوه، وجهتك خير الجهات، و عطيّتك أفضل العطيات و أهنؤها، تطاع ربّنا فيتشكر، و تعصى ربّنا فتغفر لمن شئت، تجيب المضطر و تكشف الضرّ و تشفى السّقيم و تنجى من الكرب العظيم، لا يجزى بآلائك أحد، و لا يحصى نعماءك قول قاتل، اللّهمّ اليك رفعت الابصار، و نقلت الاقدام، و مدّت الاعناق، و رفعت الايدى، و دعيت بالالسن و اليك سرّهم و نجواهم في الاعمال، ربّنا اغفر لنا و ارحمنا و افتح بيننا و بين قومنا بالحقّ و أنت خير الفاتحين، اللّهمّ إنّا نشكو إليك غيبة نبيّنا عنّا، و شدّة الزّمان علينا و وقوع الفتن بنا، و تظاهر الاعداء علينا، و كثرة عدوّنا، و قلّة عددنا، فرّج ذلك يا ربّ بفتح منك تعجّله، و نصر منك تعزّه، و إمام عدل تظهره، إله الحقّ ربّ العالمين» (يعنى: بارخدايا نور تو تمام است، و همه عالميان را بسوى خويش هدايت فرمودى، پس حمد و سپاس تو را اى پروردگار ما (يا توئى پروردگار ما) و دست‏ تواناى خويش باحسان و انعام بندگان و مخلوقات گشودى و نعمتهاى بى‏حساب عطا فرمودى پس تو راست جميع محامد اى پروردگار ما، و حلم تو بسيار بزرگ و فراگير است پس بسبب آن گناهان بندگان را عفو كردى و ميكنى پس حمد تو راست اى پروردگار ما، روى كرم تو از هر روئى كريمتر و بزرگوارتر است و جانب تو بهترين و برترين جهات است و بخششهاى تو بالاترين و گواراترين بخششها است، بندگان تو را عبادت و اطاعت مى‏كنند (كه خود موجب تعالى آنان و بهره و فيض‏يابى ايشان است) ولى تو شكر آنان ميفرمائى و ايشان را پاداش ميدهى، و تو را نافرمانى مى‏كنند اى پروردگار ما و باز تو آنان را كه خواهى مى‏بخشى و مى‏آمرزى، تو دعاى بيچارگان و درماندگان را اجابت ميكنى پس بلاها و زيانها را از آنان ميگردانى و بيماران را شفا و نجات مى‏بخشى، و بندگان را از غمها و تنگدليهاى سخت و بزرگ رهائى مى‏بخشى، هيچ كس نيست كه بتواند نعمتهاى تو را پاداش دهد، و كسى نيست كه همه نعمتهاى تو را برشمردن تواند، خداوندا چشمهاى بندگان اميدوار بسوى تو نگران است، و گامها بسوى درگاه تو راه مى‏پويد، و بجانب تو گردن ميكشند، و دستها بسوى تو بدعا و نياز برداشته مى‏شود، و با همه زبانها تو را ميخوانند، و اعمال پنهان و آنچه پوشيده نجوا مى‏كنند، بسوى تو باز مى‏گردد، اى پروردگار ما بر ما ببخشاى و از گناهانمان درگذر و ما را مورد رحمت خود قرار ده و ميان ما و قوممان حكم فرما بحقّ و راستى، و تو بهترين حكم‏كنندگانى، بارخدايا ما شكايت بدرگاه تو مى‏آوريم از اين حرمان كه پيامبرمان در ميان ما نيست و از نعمت و بركت وجود او محروميم، و نيز از فشارها و سختيها كه پيوسته زمانه بر ما روا ميدارد، و از آن فتنه‏ها و گرفتاريها كه بر سرمان فرو مى‏ريزد و از اينكه دشمنانمان عليه ما دست به دست هم مى‏دهند و از يك ديگر پشتيبانى مى‏كنند، و از انبوهى دشمنانمان، و كم بودن تعدادمان و اندكى يارانمان ما از جمله اين دردها بتو شكايت مى‏آوريم و داد مى‏خواهيم، اى پروردگار ما گشايشى در اين امور فراهم ساز با فتحى كه بزودى از جانب خويش فرستى، و با يارى و نصرتى بزرگ از جانب خود، و به امام عادلى كه او را ظاهر خواهى ساخت اين مشكلات را از ما دور گردان، اى خداوند حقّ و پروردگار عالميان). آنگاه هفتاد بار ميگوئى استغفر اللَّه ربّى و اتوب اليه و بخداوند پناه مى‏برى از آتش دوزخ و اين كار را بسيار تكرار ميكنى، يا ميگوئى: اعوذ بك من النّار.